'Je hebt moeite met het vaste stramien van de schooldagen, het vele moeten'

22 juli 2016

Zes jaar en toch al zo vaak onbegrepen en niet verstaan. Natasja de Kroon verplaatst zich in haar kind en in de wereld die ze tegenkomt. Een onderzoekende, invoelende moeder die haar troostende woorden richt tot haar eigen kind.  'Je weet zelf niet zo goed waar je gelukkig van wordt. Voor jou is het glas eerder half leeg dan half vol. Ik gun het jou dat je voelt en ervaart dat je gezien, gewaardeerd en begrepen wordt.'

Je bent zes jaar. Je moet elke dag naar school. Dat vind je lastig. De dagen duren lang. Je moet de hele dag werken, terwijl je eigenlijk liever speelt. Je vindt het lastig om stil te blijven zitten op je stoel. Nog lastiger is het om stil te zijn. Er tollen duizenden gedachten in je hoofd en je bent bang dat je deze kwijtraakt als je ze niet gelijk deelt.

Je vraagt elke dag of het bijna weekend is. Je wilt graag vrij zijn, niet hoeven, niets moeten. Urenlang rondlopen in je pyjama. Je hebt moeite met het vaste stramien van de schooldagen, het vele moeten. Je aan moeten kleden, moeten ontbijten, op tijd moeten komen… Je geniet heel erg van voetballen. Het liefst deed je dit elke dag, maar jammer genoeg is het maar twee keer in de week.

Je kijkt heel goed naar de mensen om je heen. Je vindt het lastig om onderscheid te maken tussen wat zij voelen en wat jij voelt. Je voelt hun pijn, hun verdriet, hun angst. Hierdoor word je vaak overspoeld. Als dat gebeurt kun je heftig reageren. Je wordt dan heel erg boos, maar eigenlijk ben je bang. Wij reageren dan vaak op je boosheid en je gedrag en niet op wat er achter zit. Hier word je nog verdrietiger van. Je snapt vaak niet wat er van je verwacht wordt. Je schrikt erg als anderen boos of geïrriteerd zijn. Je voelt je dan heel erg afgewezen en onbegrepen. Je hebt heel vaak het gevoel dat er niet goed naar je geluisterd wordt.

Je wordt heel verdrietig, omdat je je vaak niet begrepen voelt. Je vindt het moeilijk om gelukkig te zijn. De momenten waarin je je over kan geven worden steeds schaarser naarmate je groter wordt. Er zijn steeds minder dingen waar je van geniet. Alleen in vakanties lukt het je om weer dicht bij jezelf te komen. Je vindt de rust niet (meer) om uren op de grond met je autootjes te spelen. In plaats daarvan vlucht je het liefst in de Nintendo, iPad of televisie. Hierin vind je een veilige en voorspelbare wereld, waarin er niets van je verwacht wordt. Het helpt als papa of mama je masseren, maar dit zijn ze vergeten.

Je weet zelf niet zo goed waar je gelukkig van wordt. Voor jou is het glas eerder half leeg dan half vol. Aan het eind van de dag weet je precies wat er niet goed ging en vaak is dat het gevoel dat blijft. Je voelt je vaak machteloos. Net zo machteloos als toen je als baby naar lucht hapte of pijn had en niemand begreep wat er aan de hand was.

Het veiligst voel je je bij papa, omdat hij altijd rustig is en niet snel boos wordt. Maar papa is er voor jouw gevoel bijna nooit. Sinds hij weer werkt, mis je hem. Je hebt hier veel verdriet van. Als hij er is wil je de hele tijd met hem bezig zijn en als hij zich terugtrekt, voel je je afgewezen.

Je vindt het eng als mensen boos op je worden. Je hebt dan het gevoel dat ze niet meer van je houden. Je hebt bevestiging nodig, dat je het goed doet en dat er van je gehouden wordt. Maar deze bevestiging krijg je voor jouw gevoel te weinig. Het lijkt vaak alsof je niet luistert, maar dat doe je niet expres. Wat er gezegd wordt, gaat vaak langs je heen, omdat je zo veel ziet en hoort. Je kunt een ander tot in de kleinste details nadoen en leeft je helemaal in in hoe het is om die ander te zijn. Soms raak je jezelf daarin kwijt.

Als je niet meer weet wat je moet doen, kun je heel erg boos worden of ontploffen. Pas dan vind je de ruimte om je emoties te ontladen en alles er uit te gooien. Vaak huil je dan alsof je hart breekt.

Je beweegt graag en goed. Vaak kun je iets zomaar ineens vanzelf, zoals fietsen of skeeleren. Als je danst, komen de bewegingen diep van binnenuit. Je houdt van muziek. Je kunt hier erg van genieten en pakt het ritme en de tekst gelijk op.

Je hebt een vrije geest. Je gedijt als je ergens je eigen draai aan kan geven. Als je te veel moet, verlies je je plezier. Je vindt het bijvoorbeeld heerlijk om te zwemmen, maar zwemles vind je een drama. Je haalt alle instructies door elkaar en vergeet deze toe te passen als je daadwerkelijk zelf moet zwemmen.

Ik gun het jou dat je vaker gelukkig bent en dingen mag doen waar je gelukkig van wordt. Dat er goed naar je geluisterd wordt en dat je de kans krijgt jouw visie te delen, want je hebt zo vaak gelijk. Ik gun het je dat er meer dingen komen, waar je van kunt genieten. En dat je leert om dichtbij jezelf te blijven, zonder jezelf te verliezen. Ik gun het jou dat je voelt en ervaart dat je gezien, gewaardeerd en begrepen wordt. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen!

Kusje,
Mama

Natasja de Kroon studeerde in 1995 af als orthopedagoog. In 2005 richtte ze haar eigen kindercentrum op, de Buitenkans in Heerenveen. In haar huidige werk als Happy Coach en Geluksvogel combineert Natasja haar liefde voor kinderen met haar passie voor onderwijs.