'Maartje heeft in onze klas de hoogste AVI', zegt de dochter met buikpijn

4 maart 2017

De dochter van basisschoolleerkracht Nicole Wouters heeft 's ochtends buikpijn. Waarom is eerst niet duidelijk. Maar al gauw komt de aap uit de mouw. Ze moet die dag presteren, de leesvaardigheid wordt getoetst. Nicole weet nog goed hoe ze die toetsen zelf beleefde, en krijgt er spanning van. Haar dochter laat ze zelf een oplossing bedenken. 'En de knuffel, die mag op tafel liggen en luisteren naar wat ze allemaal al kan.'

'Mamaaaa, kun je even komen?' roept mijn meisje om 6.30 uur in de ochtend vanaf het toilet. Ik stiefel mijn bed uit om te kijken wat er aan de hand is. 'Ik heb buikpijn en hoofdpijn', krijg ik van haar te horen. Dat vind ik niet zo vreemd. Een dag eerder had ik zelf buikgriep dus het zou niet zo raar zijn als zij het nu heeft. 'Wat kan ik voor je doen lieverd?' Even later loop ik met een glaasje sap de trap weer op.

Ik vertel haar dat ze ziek is en dat ze vandaag thuis moet blijven. Dikke tranen stromen over haar wangen. Ze wil per sé naar school. 'Vind je het zo fijn op school lieverd?' Dat bevestigt ze. Maar zieke kinderen kunnen niet naar school, leg ik uit. De juf kan dan niet voor je zorgen zoals een moeder dat kan. En toch wil ze naar school. Ze wil een knuffel mee naar school, want die kan haar wel van haar buikpijn af helpen. Ik laat het daar even bij, het duurt immers nog twee uur voor de school begint.

Ze kruipt bij me in bed, helemaal tegen me aan. Ze wil dus een knuffel mee naar school, wat mij herinnert aan eerdere situaties waarin ze ook buikpijn had. Ze krijgt dat van de spanning: als Sinterklaas op school komt, als ze een uitstapje heeft. Maar vandaag is er, voor zover ik weet, niets spannends. Ja, haar vader gaat een paar dagen op ski-vakantie.

Ik vraag haar daarom voor de zekerheid of er vandaag iets bijzonders te gebeuren staat. Ze haalt haar schoudertjes op. 'Vind je het misschien spannend dat papa een paar dagen weg gaat?' Nee, dat is het ook niet.

En zo liggen we een aantal minuten naast elkaar in mijn bed. 'Ik denk dat het komt omdat ik vandaag AVI-toets moet lezen met juf Inge', vertelt een heel klein stemmetje me. 'En wat vind jij daar van?' Ze vindt het spannend.

Ook vraag ik haar of ze misschien benieuwd is of ze een hogere AVI heeft gehaald. Dat is het. Ze wil graag een hoger niveau lezen.

Ik zie mezelf nog zitten, 8 jaar, in een kamertje waar ik nog nooit geweest was met een meneer waar ik nog nooit les van gehad had. De meneer vertelde me dat ik mocht gaan lezen. Ik kreeg een kaart voor mijn neus, de stopwatch werd aangezet en ik moest lezen. Door het onbekende kamertje met een onbekende meneer en de onbekende situatie kreeg ik nauwelijks de woorden uit mijn mond.

'Zo, je bent al weer klaar', zei de meneer terwijl hij op een knopje van de stopwatch drukte. En ik kon weer vertrekken. Het moment duurde maar eventjes, maar wat heb ik een naar gevoel over gehouden aan dat moment.

'Maartje heeft in onze klas de hoogste AVI', laat mijn dochter me weten. Ik vraag haar of zij ook graag een keer de hoogste zou willen hebben. Ze weet hier geen antwoord op, maar het feit dat ze het ter sprake brengt, maakt dat ik denk dat dat wel heel belangrijk voor haar is. Ik vertel haar dat zij van mij helemaal niet de beste hoeft te zijn in lezen. Voor ons is ze al de beste, in alles wat ze doet.

Ik vertel haar mijn ervaring van vroeger met AVI lezen. Dat ik door de zenuwen niet liet zien wat ik eigenlijk kon. 'Maar gelukkig mag ik bij juf Inge lezen, en die weet toch al wat ik kan', vertelt ze me. Ik vraag haar hoe erg het zou zijn als ze nog geen AVI vooruit zou zijn. Nee, dat zou niet erg zijn. Dan leest ze gewoon nog lekker verder in deze AVI en als ze een keer een hogere AVI wil lezen, dan lenen we die gewoon bij de bibliotheek.

Ik vraag haar wat haar zou kunnen helpen vandaag. Ze wil graag haar knuffel mee naar school en ze zou het fijn vinden als ze als een van de eerste aan de beurt is. We spreken af dat ik aan de juf vertel dat ze het zo spannend vindt.

Na dit moment lijkt er een grote last van haar afgevallen te zijn, ze is vrolijk, eet voorzichtig een cracker en gaat huppelend naar school. Op school spreek ik juf Inge aan en die heeft er alle begrip voor.

Mijn dochter heeft geluk, want doordat haar achternaam met een B begint ligt ze toch al bovenop de stapel, ze mag zelfs als eerste. Juf Inge laat haar weten dat ze als eerste aan de beurt is en betrekt haar meteen bij de voorbereiding, ze mag een stoeltje gaan halen voor de kinderen die moeten wachten. En de knuffel, die mag op tafel liggen en luisteren naar wat ze allemaal al kan.

Vol vertrouwen loop ik naar huis. Ik heb er vertrouwen in dat juf Inge dit moment voor haar als prettig laat ervaren, ongeacht de uitslag. Het maakt mij niet uit of ze een AVI verder is of niet. Ik zie dat ze plezier heeft in lezen en dat vind ik het aller belangrijkst!

Na schooltijd vraag ik mijn dochter niet naar de uitslag, maar naar hoe het was. 'Het was fijn… en ohja! Ik mag een avi hoger lezen.'

Nicole Wouters werkt op basisschool Klinkers in Tilburg.