'Lieve kinderen, vandaag wil ik met jullie mijn allergrootste wens delen...'

6 januari 2015

Schoolleider Anite van Oijen is na de jaarwisseling twee dagen per week aan het werk gegaan in een bovenbouw-groep van Antonius Abt in Engelen. Het is een groep waar het al een tijd niet helemaal lekker liep. 'Met twijfel of ík iets kan bereiken met deze kinderen', startte ze na de kerstvakantie.  Een collega brengt haar op een idee. Ze kan niet wachten tot de volgende ochtend. 'Lieve kinderen, vandaag begin ik met de steen. En ik wil met jullie mijn allergrootste wens van dit moment delen...'  Een verhaal over kwetsbaarheid, betrokkenheid, delen, zingen en vlinders in je buik.

Sinds enige tijd werk ik twee dagen in de week in een bovenbouwgroep waar het al een tijd niet helemaal lekker loopt. Er zijn al allerlei plannen op de groep losgelaten. Er zijn wisselingen geweest vanwege zwangerschapsverlof van de juf, niet optimaal functioneren van de groep met de vervanger en zo meer. Met twijfel of ík iets kan bereiken met deze club kinderen, start ik na de kerstvakantie.

Vooraf spreek ik mezelf toe geduld te hebben, eerst eens goed te observeren en mijn oor te luisteren te leggen. Dat is niet echt moeilijk: van alle kanten komt allerlei informatie  vooral mijn mailbox binnen. Ik zeg ‘allerlei’ maar vanaf de kant van de kinderen blijft het oorverdovend stil! En dat baart me zorgen. Bestaat hun probleem wel echt? Is het een probleem van de volwassenen? Waarom zeggen ze niets? Waarom komt er geen antwoord op mijn vragen hoe ze zich voelen? Waarom komt er in de kring nauwelijks een gesprek op gang? Waarom krijg ik geen wezenlijk contact?

Ik tob ermee rond en beland op de bouwvergadering van de bovenbouw. Daar geeft een collega een ‘beschouwing’ over welbevinden en betrokkenheid, over in balans zijn en over disbalans. Hij deelt een kijkwijzer uit. En tijdens zijn verhaal voel ik het komen. Er komt rust in mij. Ik weet wat ik moet doen! Ik kan nauwelijks wachten tot de volgende ochtend; het moment van de kring.

In de kring pak ik de talking stone - een steen die je in de hand neemt als je iets wilt delen met de rest van de groep. De kriebel in mijn buik die ik vaker voel als ik met deze groep werk, kriebelt volop. Mooi zo! Want ik heb me voorgenomen om juist dat gevoel te delen. Daarnaast heb ik in mijn hoofd wat ik wil zeggen om hen aan te geven wat ik heel graag zou willen (en dus niet wat ik NIET meer wil).

Lieve kinderen, vandaag begin ik met de steen. En ik wil met jullie mijn allergrootste wens van dit moment delen. Ik zou zo graag willen dat deze groep een echte stamgroep zou kunnen zijn. Een groep kinderen die samen met hun juffen voor elkaar willen zorgen. Een groep die elkaar helpt leren op alle gebieden. Een groep waar iedereen zich veilig voelt en mag zeggen wat op zijn/haar hart ligt.

Er valt een stilte, zo stil, maar zo krachtig. De kinderen verwerken mijn vraag . Ik geef een korte toelichting over waar mijn wens vandaan komt. Vertel hen eerlijk dat ik vaak twijfel aan mezelf bij bepaalde opmerkingen van kinderen tegen mij, bepaalde blikken die gestuurd worden als ik gedrag corrigeer. Ik geef ook aan dat ik me voor zou kunnen stellen dat er ook kinderen zijn met dit gevoel. Het gevoel niet veilig te zijn.

Er valt weer een stilte. Ik zie kinderen voorzichtig naar mij kijken, zachtjes knikken. En ik voel naast me natte vlekjes op mijn hand vallen. Tranen van één van de ‘leiders’ van de groep. Ik kijk hem aan en vraag waarom hij huilt. Hij huilt, omdat hij voelt dat hij een aandeel heeft in de ‘buikpijn’ van anderen in de groep. Hij huilt nog harder als hij vertelt dat hij dat gevoel wel herkent. Toen hij klein was had hij het ook, en om dat te vermijden besloot hij ooit om zichzelf daartegen te beschermen. Ik zeg niets (mag niet, hij heeft de steen), maar sla voorzichtig een arm om hem heen en ik voel een volledige overgave. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en anderen staan op om hem te troosten.

Ik sluit af met de vraag of mijn wens misschien ‘onze’ wens kan worden. Alle kinderen steken hun hand op en knikken enthousiast. Eén kind reageert niet, blijft stug naar de grond kijken. Wordt het te heet onder zijn voeten?

Als we naar de gym lopen hangen er overal kinderen aan mijn arm of aan elkaars arm. De groep straalt vreugde en kracht. Na de gymles pakken we de steen weer in de kring. Iedereen wil hem hebben, iedereen wil vertellen. En voor het eerst wijst niemand uit de groep me op de klok. Ze willen niet weg, ze willen praten. En ik?

Ik heb vleugels en vlinders in mijn buik! En ik zing, wanneer een moeder me mailt dat haar kind voor het eerst sinds jaren weer zat te zingen in de auto!

Anite van Oijen