'Leerkrachten zijn van belang, zeker op dagen als vandaag'

23 maart 2016

Gisterochtend, de scholen waren nog maar net begonnen, werd ook Riaan Lous, als opleidingscoördinator verbonden aan de Pabo van de Hogeschool Zeeland, opgeschrikt door het bericht van de aanslagen in Brussel. Zoals iedereen volgt hij het nieuws, en is hij geraakt door wat hij op social media voorbij ziet komen aan boosheid, maar gelukkig ook door medeleven, door mensen die willen helpen. Vlak na de lunch gaat het "gewone leven" weer door, als Riaan aanwezig moet zijn op de school van zijn kinderen, die een voorstelling gaan geven. Een voorstelling die door iedereen enthousiast wordt ontvangen. Riaan sluit de dag af met gemengde gevoelens.

Half negen vanmorgen, ik zit net aan de tafel, nog geen nieuws gezien. Mijn iPad geeft een seintje. Het komt van de app NU.nl, een explosie op vliegveld Zaventem in Brussel. Ik hoop dat ik het verkeerd lees, maar niets is minder waar. Het is gebeurd en het komt dichterbij dan ooit. Binnen no time extra controles bij de grensovergang Zelzate. Dat is van hier niet ver.
Terwijl ik aan het werk ben, luister ik naar het nieuws en check ik regelmatig mijn timeline op Twitter. Van de verschillende hashtags word ik niet vrolijker. Ik zie medeleven van mensen. Mensen die willen helpen, hun steun betuigen. Ik zie ook boosheid. Die boosheid komt vast door onvermogen. Want had dit niet voorkomen kunnen worden? Sommige boosheid ontaardt, ook online, in het schuld geven aan bevolkingsgroepen.
Er wordt naar mijn idee over één kam geschoren. Er worden uitspraken gedaan dat ‘de wereld helemaal naar de klote is’, dat ‘het systeem verrot is’. Anderen dromen: “Als er toch eens een knopje was om de wereld te resetten”.

Kwart over één vanmiddag. Mijn iPad geeft een seintje. Het komt van mijn agenda-app. Over een kwartier word ik verwacht op de school van mijn kinderen. De jaarlijkse ‘Leeuwenburchshow’ vindt plaats. Een show van alle groepen van de school voor alle ouders, opa’s en oma’s, buren en andere belangstellenden. Ik stap binnen terwijl de startsong als vanouds door de speakers schalt: “Leeuwenburch, cool die kids”. Kinderen zijn blij dat iedereen naar de show is gekomen, er heerst een feestelijke stemming, ouders staan vrolijk te kijken naar de start. De feestelijke stemming lijkt een ongelofelijk contrast met de berichten in het nieuws vanmorgen.

Er wordt gezongen, er worden acts opgevoerd. Het lijkt allemaal zo eenvoudig en zo losjes. Als je goed luistert, zit er veel achter. Groep 5 geeft het podium aan alle kinderen. Er wordt gekeken naar wat zij later willen worden. Er is ruimte, voor iedereen. Het podium laat het zien.

Het gaat niet om welk liedje wordt gezongen. Ik zie alle kinderen, arm in arm inhakend, genieten van het optreden met elkaar. En het gaat verder. Groep 6 vertelt over respect.

Wat durven deze kinderen veel. Situaties, waarmee zij zelf ook te maken hebben gehad, worden gedeeld. De zaal luistert ademloos. Er is applaus, steeds weer. Het lijkt een ongelofelijk contrast met ‘de klotewereld’ en het ‘verrotte systeem’ in mijn timeline vanmorgen. Het lijkt wel bijna of iemand op een knopje heeft gedrukt om te proberen de wereld te resetten.

Met gemengde gevoelens verlaat ik een uur later de zaal. Wat is het erg wat er is gebeurd vandaag in Brussel. Wat is het mooi wat er vandaag is gebeurd op school. Leerkrachten zijn van belang, zeker op dagen als vandaag. Kinderen hebben immers vragen over wat er is gebeurd. Praat er ook over met hen, gooi het gesprek open. En vooral: help hen vooruit te durven kijken naar de toekomst, ook wij allemaal zijn ‘the system’.

Riaan Lous is als docent verbonden aan de HZPabo, pedagoog en vader van twee kinderen.