Kom er maar eens achter!

15 september 2016

Als je een jaar of tien bent, ben je nog net geen puber, maar ook geen klein kind meer. Soms begrijp je jezelf even niet, en soms snappen de mensen om je heen helemaal niet waarom je dingen soms doet zoals je doet. Kortom: dat kan best een lastige tijd zijn. Als volwassene is het zaak om dan goed te kijken, te zien, en te willen begrijpen. Zoals Tineke Spruytenburg deed in haar verhaal, over de tienjarige Lieke die wel glitterpennen voor haar verjaardag wil, maar ook weer niet...

Doordat kinderen tot aan de pubertijd veel minder aan logisch denken doen dan volwassenen, kunnen ze ons voor heel lastige vraagstukken plaatsen! Een voorbeeld:

Lieke vierde in de zomervakantie haar tiende verjaardag. Ze gaf voor die tijd telefonisch een lijstje door met wensen, zodat ik gemakkelijk een cadeautje zou kunnen kopen.
Ze legde uit wat haar duurste wens inhield en wist ook dat ik dat niet zou kopen. Haar lijstje bood me een uitstekend alternatief en daar ging ik dan ook naar op zoek.
Voordat ik kans zag iets te kopen, belde ze me. Ze had zich bedacht. Het grote cadeau was eigenlijk niet geschikt, de kleinste cadeautjes waren overbodig geworden en ze twijfelde of ze het laatstgenoemde nog leuk zou vinden.
Haar stem was fragiel en er klonken tranen in door.
Een paar dagen later ging ik naar het gezin met in mijn tas dat laatstgenoemde cadeautje: een set mooie glitterpennen!

Ze begroette me enthousiast maar toen ik het cadeautje uit mijn tas viste, drukte haar gezicht spanning uit. Ze durfde het pakje niet open te maken, vertelde ze, in tranen nu, omdat ze echt niet wist of ze het nog wel leuk zou vinden.
"Geen probleem", reageerde ik, "het kan teruggebracht worden of bewaard voor een ander kind". Zij kon me een andere wens doorgeven, als ze dat wilde.
Ze maakte het pakje toch open en begon harder te huilen. Ze draaide de pennen in haar handen om en om en werd overspoeld door verdriet.

Ik omarmde haar en liet haar huilen. Toen ze kalmeerde en haar gezicht ging wassen, becommentarieerde een ander kind het gedrag. Ik bedankte voor de toelichting en vroeg om het te laten voor het was. Er was vast en zeker een reden voor de tranen, lichtte ik toe.
Het pakje ging terug in mijn tas en we speelden een spel.

Een uurtje later kwam haar moeder thuis. Ze vroeg naar het cadeautje en het meisje kroop dicht tegen mij aan. Ik antwoordde in haar plaats: "Lieke weet niet of ze mijn cadeautje echt leuk vindt, dus hebben we het nog even in mijn tas gestopt." Moeder herkende het gedrag omdat het al eerder was voorgekomen rond deze tiende verjaardag. "Misschien weet Lieke niet of ze nog wel met glitterpennen kan spelen nu ze een tiener is?" Ik hoorde het mezelf zeggen en vroeg me af waar dat vandaan kwam. Lieke keek van haar moeder naar mij en terug: "Ja, dat zou best wel eens kunnen.", zei ze opgelucht.
Moeder knuffelde haar stevig en verzekerde haar ervan dat ze nog met alles mag spelen wat ze maar wil! Een kwartiertje later zaten de kinderen en ik aan tafel te genieten van de nieuwe glitterpennen en maakten er naammonstertjes mee.

Tineke Spruytenburg werkt als lerares in het Speciaal Onderwijs, cluster 4, en begeleidt gezinnen, kinderen, jongeren en leerkrachten op het terrein van mindfulness.