Kleuterliefde, die kan wel tegen een stootje

15 juni 2017

Op zijn eerste schooldag zat ze naast hem. Ze hielp hem zijn jasje aan te trekken, fluisterde in zijn oor wat de juf bedoelde, wees aan waar de schaartjes lagen. Achterop de fiets naar school zwaaiden ze naar elkaar. Ze trokken gekke bekken en lachten op hun allerliefst. 'Dat is Lina', giechelde hij blij in mijn rug. Nynke Bos vertelt over de kleuterverliefdheid van haar zoon en de verwachtingen en teleurstellingen die daarbij komen kijken.

Weken na de eerste schooldag durft Pim eindelijk met haar af te spreken, bij ons thuis. Veilig terrein, wat kan er mis gaan? Onderweg in de bakfiets kunnen ze hun geluk niet op. Het begon al met het kontje wat zij hem gaf om in de bak te klimmen (al kon hij uiteraard heus wel zelf). Rollend naar huis voert hij haar de popcorn-trakatie die hij speciaal had bewaard.

Eenmaal thuis start het duo in de zandbak. Hier is Pim helemaal in zijn element. Lina wat minder. Ze vindt de broeken wel erg vies worden en stelt voor wat anders te spelen. Gelukkig heeft Pim genoeg ideeën. Zo heeft hij net een nieuwe vuilniswagen waarin alle miniatuurprullenbakken geleegd zouden kunnen worden. Nee? Een dierentuin bouwen van blokken? Nee? Met de lego of de playmobil dan? Nee? Wat dan??

Lina wil wel vadertje en moedertje spelen, of knutselen. Maar Pim heeft zich al omgedraaid. Wil hij allemaal niet. Stom. Hij belandt in een mopperbui XL: 'Mama is de stomste van de wereld, ik wil je meppen, ik moet nu een ijsje!' Zijn woorden kracht bijzettend door wild met zijn armen te maaien. Lina staat als versteend toe te kijken. 'Doet hij altijd zo als er iemand komt spelen?', weet ze piepend uit te brengen. Ik voel lichte paniek opkomen. Deze speelafspraak moet slagen!

Gelukkig is Pims grote zus ook thuis. En laat zij nou toevallig ook zes zijn en ook van vadertje en moedertje spelen houden. Of nog beter, verkleden in roze prinsessenjurken en een paleis bouwen in het stapelbed. Het kleinste zusje krijgt een clownspak aan en met z'n drieën rollen ze over de paleisvloeren van het lachen. Ondertussen probeer ik Pim zijn brombui te temmen. Al mijn bemiddelingspogingen stuiten echter op weerstand. Wil hij dan niet met Lina spelen nu ze er eindelijk is?

Eindelijk barst hij in huilen uit, de tranen stromen over zijn wangen. 'Ik had gewoon niet gedacht dat ze niet van lego zou houden! En niet van duplo, en niet van vuilniswagens, en niet van playmobil en niet van blokken. Allemaal niet!' roept hij vol ongeloof uit. Ik neem hem in mijn armen en voel zijn verdriet, zijn teleurstelling en zijn onmacht om daaroverheen te stappen.

Een hele tijd houd ik hem vast, laat hij zich vasthouden. Tot de bel gaat, daar is Lina's moeder al. Stralend verschijnt Lina in haar roze prinsessenjurk boven aan de trap. Voorzichtig schrijdt ze naar beneden op de plastic hakjes. Ze geeft Pim een dikke knuffel en belooft gauw weer eens te komen spelen. 'Fijn, want nu weet ik wat je leuk vindt en dat je niet van bouwen houdt.'

Kleuterliefde, dat kan wel tegen een stootje. Daar kunnen we nog wat van leren.

Nynke Bos heeft drie kinderen en werkt als invalleerkracht op het vso. Zij schreef Verstoppertje in de tempel, over het jaar dat zij in Laos woonde met haar gezin. In het boek staan  verhalen die hetkind eerder publiceerde, maar ook andere verhalen over het land, opvoeden, onderwijs en boeddhisme.