Kinderen zien geen kleur, kinderen zien mensen

5 januari 2017

Een nieuw jaar is begonnen en basisschoolleerkracht Laura Loupatty neemt een ervaring van vorig jaar mee als leidraad voor nu.

Woensdag kwart over drie.
Elcke loopt - luid babbelend - langs de groep met haar jas, haar tas en wat knustelwerkjes.
Ik loop mee met mijn groep naar buiten.
Het is een mooie dag en ik praat met wat ouders.
Als al mijn leerlingen opgehaald zijn loop ik terug naar mijn lege lokaal.

De deur vliegt open en Elcke staat voor me, haar spullen heeft ze met beide armen omklemd.
Ze kijkt me aan met haar grote ogen.
‘Laura... kan ik vandaag met Lotje spelen?’
Ik moet even schakelen (in mijn hoofd) en zeg dan: ‘Elcke... Lotje is mijn kind toch helemaal niet!’
Een lichte verbazing verschijnt op haar gezicht.
‘Oh oké’ zegt ze en ze rent weer naar buiten.

Lotje zit bij Elcke in de groep, Lotje is de dochter van Jikke.
Jikke en ik werken samen.
Lotje is blond en heeft blauwe ogen, mijn haar is zwart en ik heb donkerbruine ogen.

Kinderen zien geen kleur. Kinderen zien mensen.

En dat stukje van het kind zijn wens ik voor de wereld in 2017...