‘Juf, waar denkt u aan?’ Ik durfde het eigenlijk niet te vertellen.

27 februari 2016

‘Ik zou wel een regendans met jullie willen doen,’ antwoord ik. Daarop blijft het heel rustig en verschijnt er enthousiasme op de gezichten van de kinderen. De donderdagmiddag in groep 7-8 van de Kiezel en Kei-school in Bergambacht is door Cindy Verhoek en haar kinderen omgedoopt tot 'dol-dwaze-donderdagmiddag.’ Er gebeurt altijd iets verrassends, ook deze middag, als de kinderen gebiologeerd raken van een enorme hoosbui.

Na het fruit starten we met een les aardrijkskunde. We spreken en lezen over natuurverschijnselen en rampen zoals vulkaanuitbarstingen. Helaas constateer ik dat de aandacht niet naar de informatie uitging, maar naar buiten. Daar is ook een natuurverschijnsel te zien, vanuit het niets een harde regenbui. Ik reageer nog wat lacherig: ‘Jongens, we hebben toch wel vaker een regenbui gezien?’  Maar niet veel later beginnen enkele kinderen te roepen: ‘Het gaat nu zo hard, de putten stromen over!’ Ik onderbreek de les en loop met de gehele groep naar het raam . Het is inderdaad een extreme regenbui en in een mum van tijd staat de gehele straat blank. Auto’s moeten stapvoets rijden en we hebben medelijden met de fietsers en voetgangers.

Ik denk  dat de rust in de kas wel vanzelf zal wederkeren. Dan constateert een  leerling - die mijn mimiek altijd nauwgezet in de gaten houdt - een klein lachje op mijn gezicht. Hij vraagt: ‘Juf, waar denkt u aan?’ Ik gaf aan dat ik dat eigenlijk niet durfde te zeggen. De kinderen vragen zich af waarom ik dat niet durf te zeggen. Ik antwoord: ‘Het idee dat ik heb, kan veel reacties oproepen van kinderen, ouders en collega’s.’ Uit mijn antwoord blijkt dat ik mijn prioriteit al gesteld heb: de lesdoelen zullen het aankomend half uur toch niet worden behaald.

‘Ik zou wel een regendans met jullie willen doen,’ antwoord ik. Daarop blijft het heel rustig en verschijnt er enthousiasme op de gezichten van de kinderen. Overal hebben ze wel een oplossing voor. ‘Juf, als je denkt dat je ouders boos worden vanwege de natte kleding blijf je binnen.’ De volgende antwoordt: ‘De kinderen die het niet willen, kunnen onder het afdakje foto’s maken van ons.’ Heel stil verzamelen we in de gang en denken we na over het wel of niet dragen van jas. Sommigen bedenken tactieken, zoals het uittrekken van hun trui en aantrekken van hun jas. Zo hebben ze nog een droge trui, bij terugkomst.

Muisstil sluipen we door de gangen van de school, niemand mag op dit tijdstip last van ons hebben. Ik hoor zenuwachtig gefluister en gegiechel van de kinderen. Eenmaal buiten staan we onder het afdak en iedereen telt af van tien naar nul. Daar gaan we… rennend en dansend in de regen. Stampend in de grootste plassen bij de putten. Wat een plezier! Sommigen kijken aandachtig naar het opborrelende water vanuit de putten, anderen maken zich zorgen om de dakgoten.

Ik klap, als teken dat onze dans voorbij is. De kinderen komen direct onder het afdak staan. We praten nog even na, wat waren we nat! Tot onze grote verbazing komt groep 8 ook naar buiten en begint ook te dansen in de plassen, vervolgens sluit groep 7 aan. Het wordt een gezamenlijke activiteit met uitsluitend blije gezichten. Naar binnen gaan veroorzaakt geluiden van het soppen in schoenen en het druppelen van water. Eenmaal in de klas constateren er leerlingen dat de gangen nu wel heel vies zijn. Misschien moeten we daar wel wat aan doen. Hoe kunnen we dat nu aanpakken? Een melding bij de schoonmaak blijkt voldoende.

Om 15.00 uur gaan we keurig met de les aardrijkskunde verder en hoor ik af en toe nog een lach als er druppels op de boeken vallen. De volgende dag komen een hoop kinderen binnen om te vertellen dat hun ouders echt niet boos waren en ons maar een gekke klas vonden. Een prachtig compliment!

Durf keuzes te maken, durf prioriteiten te stellen.

Cindy Verhoek is leerkracht op OBS Kiezel en Kei in Bergambacht.