'Juf, mijn vader is overleden. Maar het is al zo lang geleden'

11 maart 2015

Astrid van den Berg, leerkracht van De Ontdekking in Didam, schreef deze ontroerende column over de ontmoeting met een kind dat zij een paar jaar geleden als kleuter in haar klas had.

“Hallo juf”  hoor ik als ik uit school kom en naar de auto loop. Ik kijk om en zie Bozkurt die aan komt fietsen. Ik heb hem als kleuter 5 jaar geleden in de klas gehad en heb hem al een tijd niet gezien. Hij rijdt met zijn fiets tot de stoeprand.

“Kent u me nog?”
Ik ben oprecht verbaasd als hij afstapt. “Natuurlijk ken ik je nog; hoe is het met je?”
“Goed” zegt hij “en met u?”

We kletsen wat over en weer. Dan zegt hij plotseling: “weet u dat mijn vader in augustus is overleden?”
Ik wist het niet en hij vertelt tot in detail over zijn vaders ziekte: longkanker met uitzaaiingen. De dokter had gezegd dat hij genoeg gevochten had tegen zijn ziekte.

“Ik zal even vertellen hoe het allemaal gegaan is.”  Zijn onderlip trilt erbij en hij begint het hele lijdensverhaal van zijn vader te vertellen.

Ik raak geëmotioneerd; Bozkurt altijd stoer, met veel gedragsproblemen, weinig ontzag voor vrouwen die zomaar op een onverwacht moment dit verhaal aan mij vertelt.

“Wat heb je dan een moeilijke tijd gehad” zeg ik hem.
“Ja, maar het is nu niet zo erg meer, want het is al een hele tijd geleden”  zegt hij lachend.

Weer zie ik zijn lip trillen. Hij doet er schijnbaar luchtig over maar ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft. Ik leg mijn hand op zijn schouder en ik vraag hem over de begrafenis en of hij, voor zijn vader overleed, nog even met hem heeft kunnen praten.

“Ja” antwoordt hij  “mijn vader vroeg of ik even bij hem wilde komen. Ik kon het goed met hem vinden; wij boksten altijd samen” En hij laat met zijn hand zien hoe ze dat deden. Een soort van high five.  “Hij zei tegen mij; Bozkurt ik wil even wat tegen je zeggen, je moet goed je best doen op school en goede cijfers halen. Ik heb gezegd dat doe ik vader en toen deden we boksen.”

Op dat moment rollen de tranen over zijn wangen en begint hij heel hard te huilen. Ook bij mij beginnen de tranen te komen. Ik sla een arm om hem heen en we zeggen even niets…………….

Ik ervaar verbondenheid. …..

“Je mag daar best om huilen” zeg ik een tijdje later,  “dan laat je zien dat je nog aan je vader denkt.”

Ik vertel hem dat mijn vader 12 jaar geleden is overleden en dat ik daar soms ook nog weleens om moet huilen. Verwoedt veegt hij zijn tranen af. Hij vertelt dat hij nog foto’s gemaakt heeft van zichzelf samen met zijn vader en dat hij die op de slaapkamer heeft hangen;  “wij allebei met dezelfde groene trui aan, alleen van een ander merk”  Hij moet er zelf om lachen.

“Kun je wel met iemand over je vader praten” vraag ik hem.

“Nee”  zegt hij dat hoeft niet  “het is al zo lang geleden.”…….

Astrid van den Berg, leerkracht groep 1/2 op Basisschool de Ontdekking in Didam.