Juf is vandaag moe. En de kinderen ook. Maar dan staat een stoere zeeman op!

14 oktober 2014

'Deze juf is aan vakantie toe. Dat kan je zo eens hebben,' zo begint Mascha Groenman haar nieuwste verhaal. Terwijl ze voor de groep de trukendoos opent om de aandacht te vangen, hebben de kinderen het druk met elkaar. Heel druk zelfs. Er wordt gedraaid, gewiebeld en gekletst. En Mascha hoort zichzelf mopperen en kan het tij niet keren. Een van haar leerlingen - zes jaar - moet nablijven. Maar als het bijna drie uur is, komt er hulp uit onverwachte hoek, van een klein jongetje vooraan in de klas. Haar blog: 'Kom op, gedraag je als een stoere zeeman en zeg waar het op staat!'

Mijn groepje draait goed. De kinderen zijn kleuter-af en nu echt schoolkinderen. Regelmatig vouw ik een envelopje om een uitgetrokken tand in te doen. Ze zijn leergierig en taakgericht. Nog steeds ervaar ik mijn eigen verbazing bij het zien van de snelheid waarmee kinderen leren lezen. In rap tempo slurpen ze de aangeboden letters en woordjes op. Het is nog wat aarzelend, maar het aanvankelijk lezen is begonnen.

Nu was ik vandaag moe. En de kinderen ook. En ze waren heel erg druk. Buiten storm, binnen nog veel meer. Tel daarbij op een langdurige regenbui, waardoor ze niet even konden rennen en een jarige job. De dame in kwestie werd zes en vroeg elke vijf minuten of 'we dan nu haar verjaardag konden vieren.' Gebruikelijk is rond 10 uur. Dat was 'vet lang wachten' voor de kinderen. In gedachten maak ik een aantekening: verjaardagen om half 9 vieren. Dat is beter voor de rust.

Terwijl ik voor de groep de trukendoos opende om de aandacht te vangen, hadden de kinderen het druk met elkaar. Heel druk zelfs. Er werd gedraaid, gewiebeld en gekletst. Twee kinderen stonden op om aan de andere kant van de klas een praatje te gaan maken en twee maakten ruzie bij de deur om 'wie het eerst naar de wc mocht.' Eén viel van zijn stoel, één tekende op de tafel. Mijn geduld werd flink op de proef gesteld. Ik waarschuwde al een paar keer dat het bijna op was, dat geduld, maar dat scheen niemand wat uit te maken. Toen ik na tien minuten (!) wachten door mijn geduld heen was, schoot ik uit mijn slof en beloofde ik dat degene die 'nu nog praat om 15:00 uur terug mocht komen.' Daarop reageerde een mannetje met: 'Heee Lekkerleuk!' Waarna ik mijn belofte moest waarmaken en het lipje ging trillen.

Er zijn van die momenten dat ik mezelf echt niet een aardige juf vindt. Dan hoor ik mezelf mopperen en kan ik het niet keren.
Dit was zo’n moment.

Ik baalde van mezelf en na het afronden van de schrijfles – waarom is de aa zo moeilijk? – nam ik het zwikkie mee naar buiten. Inmiddels was het droog en scheen de zon. Er werd gevoetbald, gerend, gespeeld. En ik dronk een kopje thee terwijl ik toekeek.

Het laatste half uurtje van de dag gebruikte ik om spullen uit te delen, in gesprek te gaan en voor te lezen.
Omdat ik toch ook de slechtste niet ben, bood ik de nablijver een uitweg: 'Vertel maar snel hoe je dat anders doet een volgende keer'. Daar ging hij lang over nadenken. Daarop sprak J, een klein jongetje vooraan in de klas, 'Kom op, gedraag je als een stoere zeeman en zeg waar het op staat!'
Wat onzeker keek hij naar mij op.
Het mannetje in kwestie zei: 'Ik zal beter luisteren.'
J knikte tevreden: 'Ik wist wel dat je het kon.'

Ik zal J. eens vaker om een tip vragen.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog