'Juf, ik zie dat je boos bent, zal ik het verder even oplossen?'

27 juni 2012

Mouna redt het niet in haar groepje. Er is onenigheid en ze kent zichzelf intussen goed genoeg om even afstand te nemen.  Ze vindt een andere plek om te werken, in de klas. Deze column is van Kim van Haeften, leerkracht op De Torenuil in IJsselstein. 'Juf, ik zie dat je boos bent, zal ik het verder even oplossen?'

Mich had, na twee dagen ziekte, net zijn plek gevonden in de nieuwe groepjes. Hij zit gelukkig dicht bij Jelle, zijn vriend.  Mouna  gaat naar de plek naast Jelle en ze ploft neer. Mich moppert daarover en ze komen er niet direct uit. Hij wil liever dicht naast Jelle zitten en vindt het oneerlijk dat Mouna die plek nu neemt.

De instructie is al begonnen, terwijl zij nog met elkaar bezig zijn. In de veronderstelling dat ze er wel uitkomen, ga ik door. Even later staan ze met hun armen over elkaar en ik vraag of ze mij nodig hebben.  “Ik wil ook naast Jelle zitten en nu zit jij daar”. Mouna zegt:  “Maar jij zit ook bij hem. Ik zit hier alleen maar even omdat het in mijn groepje niet lukt”.

Mooi, best een goed gesprekje, denk ik. Opgelost en klaar.

Voor hen lijkt het ook afgerond. Bij het werken, even later, zie ik Mich plots op de werkbank zitten, achter in de klas. Hij heeft nog nergens aan gewerkt. Eerder die dag lukte het ‘werken’ ook niet en liep hij tijdens de Cito-toets naar een ander kind, om vervolgens op de gang te gaan voetballen.

“Mich, we zijn aan het werken, ga naar je plek” zeg ik tegen hem. Hij blijft zitten en kijkt heel boos. Vervolgens ga ik naar hem toe, vertel hem nog eens dat ik wil dat hij zijn werk gaat doen. Zoals dat nu hoort. En dat het belangrijk is te luisteren naar de leerkracht, naar mij.

Hij weigert en ik voel de frustratie. Mouna stapt op ons af en zegt; “juf, ik zie dat je boos bent, zal ik dit verder even oplossen, want ik denk dat het nog met mij te maken heeft”.  Ze gaan dicht bij elkaar staan, vlak bij mij. Beide kinderen, met behoorlijke moeilijkheden, praten over het voorval eerder op de ochtend. Dan gaan ze naar hun tafel, aan het werk en ondertussen kijken ze, met een grote smile op hun gezicht, naar mij.