'Juf, het vlot nog niet zo hoor bij Jelle, maar we zijn ermee bezig!'

3 oktober 2014

Geschreeuw bij het verlaten van de school. De moeder van Jelle valt uit naar Tijn. Leraar Kim van Haeften schrikt, net als de kinderen. Ze legt een arm om beide jongens en zoekt een rustig plekje. Het gesprek krijgt een verassende wending, als een van de jongens zegt wat er werkelijk scheelt. Haar column: 'Juf, het vlot nog niet zo hoor bij Jelle, maar we zijn ermee bezig!' 

De school is uit, ik sta onderaan de trap en zeg de kinderen uit mijn groep 4 gedag. Daar is het geschreeuw weer. Ineens vliegt er een arm van een moeder langs me heen, met het shirt van een kind in haar vuist. Het kind komt er geschokt achteraan en kijkt in slow motion naar mij. 'Hé,  dit doe je nou al voor de tweede keer, dat is toch niet normaal’ roept de moeder tegen Tijn uit groep 6.

Ik draai me naar de trap en kijk de geschrokken leerlingen en de moeder aan. De moeder vertelt verschrikt haar verhaal en ik leg even mijn arm om beide jongens. Eigenlijk zijn zij ook best geschrokken van de moeder die zo heftig reageerde.

Wanneer ik een rustig plekje heb gevonden, laat ik ze hun verhaal doen. Er is flink wat geschreeuw en hooggespannen lijven. Tijn begint en heeft steeds het hoogste woord. “Ja, jij duwde joh!” Jelle staat tegenover Tijn, een stuk kleiner en wat bedremmeld. Jelle oogt wat verlegen, praat altijd een beetje onduidelijk en is bleek. Tijn is groot. In het verleden stond Tijn vaak op de gang, niet toegankelijk voor een gesprek.

Jelle roept wat terug naar Tijn, voor de vorm lijkt het. Hij heeft zijn schouders hoog en stopt na een paar keer met roepen, hij lijkt het opgegeven te hebben.

Ik vraag ze beide naar hun verhaal, een voor een, even rustig. Ze zitten elkaar in de weg, ze willen iets van elkaar, maar het gaat niet. Dat hoor ik erin terug. Dan stel ik de vraag: Tijn, wat heb jij nodig om rustig naar beneden te komen?  “Nou dat ik met mijn vrienden naar beneden ga en dat hij uit mijn buurt blijft dan.”

En jij, Jelle?  “Weet ik niet,” zegt hij en hij kijkt omlaag.
Heb jij een liefste in je klas, die met jou mee naar beneden kan gaan?
Dan huilt hij. “Ik heb helemaal niemand, ik heb geen vrienden.”

Tijn kijkt wat geschokt, maar ook nieuwsgierig naar Jelle. “Maar Jelle, jij bent vaak wel met Cynthia bezig in de klas, dan kan je toch met haar?” Jelle schudt nee en huilt, heel stil.

Tijn wordt ineens heel rustig en bekijkt alles plotsklaps van een andere invalshoek, zo lijkt het. Hij praat met een lieve zachte stem wanneer hij tegen Jelle praat . “Jelle, weet je, jij moet gewoon meer vrienden maken. Dan ga je eerst kinderen zoeken die jij leuk vindt en dan doe je eerst een paar dagen een beetje wat zij leuk vinden en als je er dan een beetje bij hoort, kun je ook meer eigen dingen gaan doen. Dan ben je vrienden.”

We praten nog wat na en Tijn besluit de komende tijd Jelle te steunen in het krijgen van meer vrienden. Jelle zijn gezicht is opgeklaard, zijn schouders zitten wat hoger.

Een week later is het rustiger bij de trap. Tijn zit onderaan, op de verwarming en kijkt me aan. “Juf, het vlot nog niet zo hoor bij Jelle, maar we zijn ermee bezig!”

Kim van Haeften is lerares op De Torenuil in IJsselstein.