Joran-Lars (15) is net geslaagd en blikt terug: ‘Een normale schooltijd had ik niet. Een geweldige, dat zeker.’

8 juli 2015

Van de brugklas Havo/VWO via het Entreprenasium naar de Mavo: Joran-Lars Busscher zit op het Hondsrug College in Emmen, en koos niet de makkelijkste weg. Hij deelt zijn herinneringen aan zijn middelbareschooltijd, aan de docenten die voor hem het verschil maakten, en denkt na over wat hij anders had kunnen doen.

Het is inmiddels juli 2015. Anderhalf jaar geleden publiceerde ik op hetkind een artikel over hoe mijn school was, toen ik de opleiding Entreprenasium nog volgde. Ik zit inmiddels met mijn Mavo-diploma in mijn hand na een klakkeloos voltooid examen, en geniet nog even na van de uitslag. Geslaagd. Ja, Mavo, dat was niet helemaal de bedoeling toen ik begon aan mijn middelbare school, in Havo/Vwo 1. Leuke bijzaak: in het begin van dat jaar waren mijn cijfers dermate goed dat ik kon opstromen naar Vwo 1, pakweg een half jaar later waren ze zo slecht dat ik zelfs moest afstromen. Hoe ik mijn middelbareschooltijd heb ervaren?

Ik had m’n mindere momenten. Mijn karakter is dat ik al snel ruzie maak met mensen,
en dan vooral docenten, en helaas win je daar dus nooit een discussie van. Resultaat: een
hoop nakomen in die vier jaar schooltijd. Echt een héle hoop. Ja, dat kan wel anders de
volgende keer.
Maar ik heb ook geleerd dat niet alle docenten mensen zijn zonder sociaal leven, die
leven op school en alles wat plezierig is haten. Nee, ik had juist een omgekeerde ervaring. Een docente Geschiedenis bijvoorbeeld, die waarschijnlijk de leukste docente blijft die ik de
komende schooljaren ga tegen komen. Ze had het niet zo op traditioneel lesgeven, en deed
dus alles zo leuk en anders mogelijk. Nadeel was dat ze een beetje digibeet was, wat zelfs te
merken was toen ze een stukje probeerde voor te lezen tijdens de diploma-uitreiking: ’Hoe moet ik nou scrollen?!?’ Geweldige herinneringen heb ik aan haar en haar lessen. Zij was de enige docent die mij begreep, want het feit wil dat ik een nogal ‘speciaal’ kind ben, voor zover niet ieder kind dit is. Ik ben niet makkelijk te handhaven, ontzettend eigenwijs, en ben soms iets te overtuigd van mijn eigen kunnen. Ook heb ik twee categorieën mensen in mijn leven: ofwel ik mag je, of ik mag je niet. Dit is vrijwel altijd gebaseerd op de eerste indruk. Deze indruk had de geschiedenisdocente mee, maar een hoop andere docenten van mij niet. En dat is best wel eens pech.

Entreprenasium
Maar goed. Entreprenasium dus. Deze opleiding heb ik twee jaar mogen volgen, om er vervolgens wegens ‘wangedrag’ vanaf gebonjourd te worden. Ja, dat was een minpuntje, maar volledig aan mijzelf te wijten. Ik vond het namelijk noodzakelijk lessen niet meer te volgen, en in plaats daarvan te ondernemen. Nou, je kunt je wel voorstellen hoe dat afliep. Domme keuze, want zo eindigde ik uiteindelijk op de ‘gewone’ Mavo.

En nu is het tijd voor het MBO. Middelbaar beroepsonderwijs. Ja, ’t is me wat. Dat zag
ik niet aankomen toen ik in 2011 begon aan mijn Vwo. Grootste nadeel? Nieuwe docenten.
Ik hecht niet snel aan mensen, heb dit in de afgelopen vier jaar slechts bij een handjevol docenten gedaan. Een docente Geschiedenis dus, een docent Aardrijkskunde, een docent Engels en een docent Wiskunde. Deze mensen hebben mijn schoolcarrière verlicht, in de meest letterlijke zin van het woord. Ik zag het licht door deze mensen, waardoor ik niet helemaal mijn middelbare school te grabbel gooide. Ze waren er voor me als ik het goed had, maar ook als het slecht had. Ze waren eigenlijk mijn mentor, en niet zomaar mijn leraar. En dat zouden eigenlijk alle docenten moeten zijn, zodat elke leerling een aanspreekpunt heeft voor als het niet lekker, of juist wel lekker gaat. Want wat moet je als het niet klikt met je mentor? Precies. Dan heb je het soms best lastig.

Mentor
Docenten worden, zo ervaar ik dat dan, tegenwoordig wel al meer een mentor. Ikzelf had hier een geschiedenis docente, maar een vriendin van mij had dit veel meer met een economiedocent. Niet dat onze mentor niet goed was, maar er was geen klik. Tja, dat risico loop je soms.

De vraag is nu: heb ik een omslagpunt in mijn schooltijd meegemaakt? Heb ik ooit beseft dat ik meer meest doen aan school, bijvoorbeeld? Het antwoord daarop is kort en simpel: neen. Ik heb vier jaar Mavo gedaan ‘op m’n sloffen’, zoals dat heet. Ik heb hooguit een week of twee tijd besteed aan school, de hele vier jaar door. Risicovol? Zeker. Dom? Misschien wel. Ik sta er niet om bekend de beste beslissingen te maken, maar ik red me er meestal aardig uit, soms met wat hulp. Dat gebeurde ook in de afgelopen vier jaar middelbare school. Ik stroomde af, ik werd een twijfelgeval, ik wist mijn laatste onvoldoendes op te halen in de laatste toetsweek en in het laatste jaar wist ik met matige cijfers naar het examen te gaan, om daar vervolgens menig docent in hun broek te laten pissen: hij kan het wél! Zevens, achten en een negen blonken op mijn eindlijst. Een economieleraar kwam al naar mij toe” ‘Luie eikel! Nu ineens wel, hè’, met een grijns van oor tot oor.

Een normale schooltijd had ik niet. Een geweldige, dat zeker. Ik heb gave momenten gehad, maar ook mindere momenten. Ik heb geleerd, zowel binnen als buiten de schoolbanken. Op naar nog negen jaar onderwijs, zodat ik mezelf aan het einde van de rit ‘fiscaal jurist’ mag noemen. Via de Mavo ja. Als dat maar goed gaat...


Joran-Lars Busscher is vijftien jaar en net geslaagd op het Hondsrug College in Emmen, waar hij onder meer de opleiding Entreprenasium voor jonge ondernemers volgde. Hij is hoofdredacteur bij socialive.nl en schrijft over 'het nieuwe onderwijs' en andere zaken die hem boeien.