'Ja, ik ben ook een beetje je juf', zegt de moeder

16 februari 2016

Nynke Bos woont met haar partner en drie kinderen in Laos. Sinds kort is ze gestopt met lesgeven op een lokale school en richt ze zich met haar partner volledig op de opvoeding van haar kinderen. Hier deelt ze haar ervaringen tot nu toe. 'Voor het idee dat mijn dochter niet zou leren zonder de vier muren van een school ben ik geen seconde bang voor geweest.'

Wat kan een olifant met zijn slurf? Waarom zijn er bloemen? Waarom hebben we kinnen? Welke dieren eten wortels? Wat eten poezen? Eten honden poezen? Wat zegt een dolfijn? Wat is de mazelen? Van wat is een potlood gemaakt? Waarom zijn er blaadjes?

Zonder deze prangende vragen gesteld te hebben kan mijn vierjarige dochter niet slapen.  Op sommige vragen wil ze het antwoord ook echt weten. Van andere vragen is het voldoende te weten dat er een antwoord op bestaat. Haar ogen vallen gerustgesteld dicht als ze naar mijn stem luistert.

Wat heerlijk dat mama overal een antwoord op kan geven, ook al is dat antwoord 'Dat weet ik eigenlijk ook niet, dat zoeken we morgen samen op'. Bij het ontbijt bekijken we plaatjes van olifanten die elkaar vasthouden, slurf in staart. We bekijken filmpjes van piepende dolfijnen en wortel etende paarden. We hebben namelijk geen haast meer bij het ontbijt. Ik ben gestopt met werken op school, en de kinderen gaan niet meer naar de Kindergarten. 'Ben jij dan mijn juf?' riep mijn dochter oprecht enthousiast toen ik het nieuws vertelde. Ja, dan ben ik ook een beetje je juf. En dat is heerlijk. En bijzonder.

Want hoe leuk de Kindergarten soms ook was met al haar dansjes, liedjes en ingevlochten haren, er waren ook moeilijke dingen. Dingen waar we allemaal aan probeerden te wennen maar wat uiteindelijk meer energie kostte dan dat het opleverde. De ellenlange middagdutjes, het opdreunen van het alfabet en de tafels, het niet begrijpen van de juf.

Een maand zijn we nu allemaal thuis. Elke dag. En dat biedt weer heel andere uitdagingen. Maar we hebben ons ritme gevonden en vullen de dagen met spelen, wandelingetjes, speeltuin, picknicken. Voor het idee dat mijn dochter niet zou leren zonder de vier muren van een school ben ik geen seconde bang voor geweest. Ze is ontspannen en voelt ruimte voor al haar waarom vragen. Ze doet allerlei nieuwe stunts in de speeltuin en oefent haar Engels en haar Lao met de mensen om ons heen.

Om het leren toch wat structuur te geven hebben we samen een grote kaart gemaakt van alles wat ze de komende tijd wil leren en oefenen.  Cijfers schrijven, verder tellen dan twintig in het Nederlands en Engels (want dat kan ze nu alleen in het Lao), koprol aan het klimrek, over smalle muurtjes lopen, mediteren als de zingende monniken, leren over het leven van de echte Boeddha en - last but not least - het dansje van Energie (Kinderen voor Kinderen).

Meerdere malen per dag staat mijn meisje te staren naar de kaart. 'Ik wil de bal leren gooien en vangen nu!' Broertje wordt mee naar buiten gesleept en op de juiste plek neergezet. Hij kan gooien als de beste en haalt alle niet gevangen ballen met groot plezier weer op. Of: 'Mag ik nu met dat boekje echte woorden schrijven?' Dan gaan we er samen voor zitten en luisteren we samen naar die nieuwe letter d. We bedenken woordjes met een d in alle talen die we kennen en rijmen er op los. Later die dag in de tempel staat ze oog in oog met een goudglimmende Boeddha. 'Boeddha,' fluistert ze. 'Hoe was je leven echt?' Ze is even stil, alsof ze een antwoord verwacht. 'Nee,  ik weet een betere vraag. Had je altijd mooie kleren aan?'

Over een paar maanden gaat mijn dochter weer naar een doodgewone Nederlandse basisschool, maar voor nu koester ik de tijd dat de wereld haar school mag zijn en ik aan de zijlijn mag bewonderen hoe ze leert. Wat heerlijk om haar leergierigheid te voelen borrelen en haar zo te kunnen volgen en begeleiden door de dag heen.