‘Ik werd op straat uitgescholden voor k*tmoslim door een oude man’

11 mei 2016

De kinderen uit groep 8 van Willem Meester maken een verslag over de aanslagen in Parijs. Niet iedereen redt het om zijn planning te halen, en op de deadline liggen dus ook niet alle verslagen op het bureau van de meester. Excuses zijn er genoeg, maar die van dat ene ventje spant, op een vervelende manier, de kroon. Hij werd na zijn bezoek aan de bieb op straat door een oude man uitgescholden voor k*tmoslim, en besloot daardoor op het laatste moment dat zijn verslag anders moest.

Bij ons in de groep schrijven kinderen één keer in de twee weken een verslag, gebaseerd op een onderwerp dat behandeld wordt in het nieuws. Bijna de hele groep koos voor de aanslagen in Parijs.

Wanneer kinderen niet in de mogelijkheid zijn om thuis op een computer te werken mogen ze dat op school doen.

Het is maandag en de zoemer gaat. Het moment van de waarheid. Er ontbreken een aantal verslagen. Een voor één roep ik de kinderen bij mij. Uiteraard verwacht ik dan een uitleg waarom het werk niet in orde is.

Meestal komt het erop neer dat ze te laat zijn begonnen en dus niet goed omgegaan zijn met hun planning. Wat een enorme uitdaging is voor een 12 jarige semi-puber, als je het liefst in je vrije tijd gaat gamen, of wil buiten spelen. Toch proberen we hier de kinderen steeds zelfstandiger in te laten worden. We leven immers in een tijd waarin je steeds meer moet. Waardoor ze allemaal een agenda hebben en we regelmatig met elkaar in gesprek gaan hoe hier handig mee om te gaan.

Ondertussen heb ik al vijf keer een excuus gehoord, heet één nog origineler dan het andere:

'Mijn moeder moest achter de computer en door mijn moeder heb ik er niet aan kunnen werken.'

'Mijn zusje heeft het schrift ergens verstopt en nu kan ik het niet meer vinden', zei de volgende, 'ik heb het wel gemaakt meester.'

'Ik heb het in mijn broek laten zitten en die zit nu in de was dus het is mijn moeders schuld.'

'Mijn hond heeft hondsdolheid.'

'Wat heeft je hond er mee te maken?', vraag ik.

'Hij heeft het schrift in zijn mond gehad en ik wil niet dat u besmet raakt want ik vind u zo aardig en u bent de beste meester die ik ooit gehad heb.'

'Moesten we een verslag maken dan?'

'Dat is toch volgende week meester?'

Ik roep de volgende leerling bij mij en probeer hem een kans te geven. Hij vertelt dat hij besloten had om naar de bibliotheek te gaan om daar gebruik te maken van een computer en het internet (dit kost geld en hij heeft het van zijn eigen centen betaald).

'Waarom heb je niet op school gewerkt?' 

'Ik dacht dat dat niet mocht.' 

Het is een bescheiden jongen en hij voelde zich duidelijk bezwaard.

'Oh flapper! Natuurlijk mag je gebruik maken van de materialen hier op school! Welk onderwerp had je gekozen?', vraag ik.

'Ik heb het over de aanslagen in Parijs gehouden, dit vind ik als moslim heel belangrijk. Ik wil namelijk niet dat moslims een slechte naam krijgen.'

'Nu je het te laat inlevert, wordt dat een beetje lastig', zeg ik hem.

Hij kan om mijn grap lachen en vertelt mij dat hij alles af had en onderweg naar huis was. Op het moment dat hij bijna thuis was werd hij op straat door een oude man uitgescholden voor “K*T moslim”.

'Wat heb je toen gedaan?', vraag ik hem.

'Ik werd heel erg boos, ik heb niks gezegd en ben doorgelopen. Ik wilde wel heel graag mijn mening in het verslag veranderen en daarom heb ik het nu nog niet af!'

De tranen staan in zijn ogen. Het is duidelijk dat dit hem pijn gedaan heeft.
Ik ben trots op hem. Met zijn toestemming deel ik zijn ervaring met de groep. We praten er met zijn allen over en ieder is super trots op zijn keuze. Dit doet hem goed.

Het zijn rare tijden, waarin het belangrijk is dat we dicht bij onszelf blijven. Ik ga er steeds meer in geloven dat al die lessen uit de methodes die we volgen op school steeds minder belangrijk worden. We richten ons op de cito-scores die behaald moeten worden, terwijl onze maatschappij schreeuwt om liefde.

Liefde geven en ontvangen. Leren omgaan met elkaar, elkaars verschillen accepteren.

Niet reageren maar handelen.

Willem Meester (een pseudoniem van Josse Beudeker) werkt op een wereldschool waar kinderen vanuit alle gezindten elkaar dagelijks ontmoeten. Hij geeft les aan groep 8.