'Ik weet dat ze mij gaan helpen, het zijn tenslotte kinderen'

5 juli 2017

Petra komt aan de hand van haar moeder naar de gymzaal. Het is geen gewone hand, ziet leraar Frank Kuhlmann, 'maar een hand die niet wil loslaten.' Het beeld laat hem niet meer los. 'Ik ga haar natuurlijk helpen, maar wie helpt Petra als ik er niet ben?’ 

Op woensdagochtend beginnen we altijd met gym.
De kinderen wachten op mij voor de gymzaal en op deze ochtend zie ik dat Petra weer aan de hand van moeder komt aanlopen. Het valt op en laat me vanaf nu, niet meer los. Het is namelijk niet een gewone hand, maar een hand die niet wil loslaten.

Ik neem met een grapje de hand van Petra over en leid haar naar de kleedkamer. In de kleedkamer is het een drukte van belang, maar toch laat het moment van zonet mij niet los.

In de chaos blijf ik ‘kauwen’:

Moet ik hier iets mee?
Moet ik hier iets mee?
Moet ik hier iets mee?
Moet ik hier iets mee?

Ik besluit om mijn gevoel te volgen en kom in beweging. Ik roep alle kinderen en samen maken we een kring.
Ik begin met de opmerking: ik heb een probleem, wat ik niet alleen kan oplossen, dat ik daar de kinderen voor nodig heb.

Ik kan het niet alleen

Ik benoem wat ik ‘s ochtends heb gezien:
‘Petra kwam aanlopen aan de hand van moeder en het valt mij op dat ze het een beetje spannend vindt. Ik ga haar natuurlijk helpen, maar wie helpt Petra als ik er niet ben?’

Ik laat een stilte vallen om de kinderen tijd te geven om na te denken, het is tenslotte een complex probleem! En ik weet dat ze mij gaan helpen, het zijn tenslotte kinderen. Dan ontstaat een woud van vingers en de kinderen vertellen mij dat zij kunnen gaan helpen. Ik zeg dat ik dat een heel goed plan vind, samen.

Vervolgens gaan we ervaren hoe het is om iets alleen, en om iets samen te doen. In de kring maken we eerst alleen een stap vooruit, en daarna houden we de handen van elkaar vast en maken we samen een stap voor uit. Mijn vraag aan de kinderen is: Welke stap is groter?

‘Mijn doel is om het kleine de aandacht geven’, vertelt leraar Frank Kuhlmann over de intentie van zijn bijdrage. Als vader, met als hobby onderwijs en de pedagogiek, liet hij zich inspireren door een vraaggesprek van Marcel van Herpen met Theo Maassen. Theo citeerde een regisseur die zei: ‘als je een film over een postkantoor wilt maken, dan moet je een film over een brief maken.’