Ik pink stiekem een traantje weg: 'Niemand weet dat Lamyae opgroeit zonder moeder en dat ze daarom altijd zo stil is'

4 januari 2016

'Wanneer heb je voor het laatst tegen je moeder gezegd dat je van haar houdt?', vroeg Karim Boulidam aan een klas met vmbo-leerlingen. 'Niet alleen wanneer je iets nodig hebt of krijgt, maar gewoon zomaar oprecht tegen je moeder zeggen: mama, ik hou van je.' Het werd even stil in de klas en de leerlingen keken onthutst om zich heen. Wat een preventieve voorlichting had moeten worden, mondde uit in een mooie, verbindende dialoog tussen verschillende kwetsbare jongeren. 

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op moslimoproep.nl.

Aarzelend gingen een aantal vingers omhoog. 'Ik heb het van de week nog gezegd hoor!', riep een vrolijk meisje met een lange vlecht. Jay, overduidelijk de stoerste en grootste jongen van de klas, zei: 'Ik word er juist para van man. Mijn moeder WhatsAppt me de hele dag door dat ze van me houdt, en als ik niets terugzeg moet ik thuis mijn telefoon inleveren.'

Terwijl de leerlingen om Jay lachen, valt mijn blik op een meisje achterin de klas. Ze lacht niet mee met de rest en verborgen achter alle anderen valt ze ook niet op. 'En jij', vroeg ik, 'wanneer heb jij voor het laatst tegen je moeder gezegd dat je van haar houdt?'

Ze kijkt op, is even stil en zegt: 'Nooit'. Aan het gegiechel in de klas kwam meteen een einde. 'Mijn moeder is drie jaar geleden gestorven aan kanker dus ik kan het ook niet meer zeggen, maar anders zou ik het wel zeggen, elke dag.' Ineens is het muisstil in de klas en alle ogen zijn op Lamyae gericht. Iedereen houdt de adem in en kijkt haar meelevend aan, ik ook. Er rolt een traan over haar wang, maar ze blijft me bewegingsloos recht in de ogen aankijken. Als door de bliksem getroffen sta ik aan de grond genageld. Normaal weet ik heel goed wat ik moet zeggen, maar de woorden stokten in mijn keel. Terwijl ze me nog steeds aankijkt veegt ze de traan op haar gezicht weg.

Een klasgenote slaat troostend een arm om haar heen en doorbreekt de stilte: 'Op haar vorige school werd ze gepest omdat ze heel stil is en daar schold iedereen met kanker.' Ik raapte mijn moed bij elkaar en net op het moment dat ik iets wil zeggen, roept een meisje achterin: 'Zie je nou, Jay, hoe vaak jij wel niet met kanker loopt te schelden in de klas.' 'Ja, en jullie ook', zegt een ander meisje, wijzend in de richting van een groepje jongens achterin. Het blijft stil in de klas.

De docent mengt zich in de kwestie: 'Wie hoort vandaag voor het eerst Lamyae’s verhaal?' Alle vingers – inclusief die van de docent – gaan omhoog, behalve die van het meisje dat naast haar zit. Niemand weet dat Lamyae opgroeit zonder moeder en waarom ze altijd zo stil is. 'Maar wie zorgt er dan voor jullie thuis?', vraagt een klasgenoot. 'Mijn vader en mijn zussen. Mijn vader heeft beloofd geen andere vrouw in huis te nemen omdat wij dat niet willen.'

'Wil er iemand nog iets tegen Lamyae zeggen?', vraagt de docent. Ietwat onzeker draait een meisje zich om en richt zich oprecht tot Lamyae: 'Sorry dat ik vorig jaar zo dom tegen je deed, Lamyae.' Ze knikt en glimlacht. De docent voegt daaraan toe: 'En vanaf vandaag gaan we ook niet meer met kanker schelden, deal?' De boodschap is helder. Jay staat op, loopt naar Lamyae en geeft haar een boks. 'Als iemand ruzie met je zoekt of iemand scheldt jou uit moet je naar mij toe komen, ja?'

Ze lacht, en de hele klas lacht met haar mee.

LEES VERDER. 

Karim Boulidam is bestuurslid van Made in Prison, een stichting die een brug wil slaan tussen de samenleving en mensen met een detentieverleden.