‘Ik hoop dat mijn vertrouwen op passend onderwijs weer mag gaan groeien’

26 juli 2016

Na jaren wikken en wegen, voordelen en nadelen op een rij te zetten en hun gevoel (met regelmaat) te negeren, maken Nynke en haar vriend nu dan toch de keuze om hun oudste zoon van de dorpsschool te halen. Om een nieuwe start te creëren en om hun zoon de kans te geven nog meer te groeien. Zoonlief ziet het ook zitten, begrijpt de keuze van zijn ouders en voelt de nieuwe kans die hij krijgt... Maar de laatste schooldag op de "oude school" is toch wel een dingetje... Nynke schrijft nog diezelfde dag een brief aan haar zoon.

Lieve grote vent,

Vanmorgen begonnen we de dag relaxed. Jij zag niet op tegen vandaag. Wel zei je dat je het einde van de ochtend spannend zou vinden. Ik zorgde dat ik er vóór het einde was, en kwam bij een rustig ogende kerel aan.

Dit verandert als je na schooltijd nog een cadeautje van je vriendinnetje krijgt. Daar komen de tranen en even ben je ontroostbaar… Wat voel ik me rot! Omdat ík denk dat het voor jou goed is om een nieuwe start te maken, moet jíj nu afscheid nemen… Wat doe ik je aan…? Wat voel ik me schuldig! Ook ik houd het niet droog.

We zijn weer thuis en geven elkaar een dikke knuffel. Nog even krijgen de tranen de vrije loop, maar dan kijken we ook vooruit en zien we ook weer de kansen. Kans op onderwijs dat aansluit bij jouw behoeftes. Kans op onderwijs dat past bij de ontwikkelpunten die jij nog hebt. Kans op nieuwe vrienden, ontdekken wat vriendschap is. Ik gun het je allemaal zo!

Ik hoop dat mijn vertrouwen op passend onderwijs weer mag gaan groeien. Maar weet, grote vent, mijn vertrouwen in jou blijft groot! Je bent een prachtige kerel en goed zoals je bent!!

Ik houd van je!

Liefs, mama