Hoe mijn innerlijke stem mijn innerlijke fan werd

14 januari 2016

Jacob Jan Voerman schrijft een persoonlijk blog over het spannende van in het onderwijs werken. Het goed willen doen binnen veel belangen en met een hoog doel. Ik kies voor het aan den lijve ervaren. Obstakels tegen komen, en ontdekken hoe je ze zelf aan kunt pakken. Het oude doe-ik-het-wel-goed spook laat van zich horen. Maar de boot is niet lek en ik ga niet meer vanuit angst reageren.

'Het gaat goed', zei mijn innerlijke stem
'Maar het voelt akelig!', riep ik vertwijfeld terug.
'Dat is waardoor ik weet dat het goed gaat', zei de stem.

Dit schreef ik toen ik nog heel erg zoekende was. Ik blogde veel, en dat hielp. Zo kwam ik in contact met mijn innerlijke stem, die ik mijn innerlijke fan ben gaan noemen. Dit is één van de gesprekjes die ik had (hier staat meer over die innerlijke fan).

Sindsdien weet ik dat “goed” niet hetzelfde is als “fijn”.

En nog belangrijker: Ik heb het Niet-Fijne durven voelen.

Ik moest daaraan terugdenken toen ik allemaal oudermails langs zag komen. Over luizen, over spullen die verdwijnen. Er werd zorg uitgesproken, en er werd op elkaar gereageerd, en dat riep weer nieuwe vragen en zorgen op.

Ik liet alles binnen komen. En daar binnen in mij werd er aan allerlei touwtjes getrokken. Het oude doe-ik-het-wel-goed spook liet zich ook weer even horen, en die maakte het slapende hier-moet-iets-gedaan-worden monster los dat direct begon te roepen: 'Hozen! De boot is lek!'

En toen kwam ik weer tot mezelf. De boot is niet lek. Het is goed. En goed is niet hetzelfde als fijn. Goed kan soms ook akelig voelen.

Wát is er dan goed?

Het is goed dat alles er mag zijn. De ene mening, én de andere mening. De onrust, én de relativerende opmerkingen dat het wel mee valt. Het plan, én de bezwaren tegen dat plan. Ook het feit dat er nog geen oplossing is. Ook de frustratie die daar bij hoort. Het mag er allemaal zijn.

Dat hoort allemaal bij het proces. Dat zijn de ingrediënten die nodig zijn, om samen te leren, te werken en te leven. Dát is wat we kinderen leren. Niet, zoals ik laatst nog langs zag komen, nagespeelde sociale vraagstukken met multiple choice vragen om kinderen sociale vaardigheden te leren. Wij kiezen voor het aan den lijve ervaren. Obstakels tegen komen, en ontdekken hoe je ze zelf aan kunt pakken.

En nu maken ouders aan den lijve mee wat hun kinderen mee maken. En dat is goed. En goed is niet altijd fijn.

De mails laten mij niet koud. Net zo min als de vervelende dingen die ik hoor van kinderen, of via ouders. Dat ik dat niet wil... Dat ik daar wat aan wil doen... Dat ik daar al mee bezig ben... Dat we daar allemáál hard mee bezig zijn... Dat hoort er ook allemaal bij. Net zoals het feit dat het tijd kost. En dat we daar dan weer last van hebben.

Maar de boot is niet lek. Ik ga niet meer vanuit angst reageren. Het is wat het is, en we komen er uit. En daar leren we van.

Jacob Jan Voerman is leraar op de democratische basisschool De Vallei. Meer verhalen van Jacob Jan vind je op zijn eigen blog.