Het Pippi Langkoussprookje: er is buiten spelen, paarden, hout en vuur

18 maart 2017

‘Vertrouwen’ heette het derde nummer van hetkind-magazine, met daarin een reportage van een Achterhoekse paarden-BSO. Het leek Tjitske Ypma wel wat voor haar zoon en dochter (4 en 3). Maar is spelen met paarden, hout en vuur in het echt ook zo idyllisch? Als Tjitske haar kinderen de eerste keer gebracht heeft, belt ze na een paar uur een tikje bezorgd op. ‘Je dochter had het koud en was moe. Ze zit er wel een beetje doorheen’, zegt de leidster. ‘Zie je wel!’, denkt Tjitske. Totdat ze aankomt bij de BSO… 

Op een koude en regenachtige dag breng ik mijn kinderen (3 en 4) voor het eerst naar Yonathan Buiten Zijn, een BSO die in hetkind-magazine beschreven is als ‘Scandinavië aan het Twentekanaal’. Lekker veel buiten spelen, paarden, hout en vuur – het klinkt als een Pippi Langkoussprookje.

Toch heb ik een knoop in mijn buik als ik terugfiets naar mijn warme huis. Is zo’n sprookje in het echt ook leuk? En is mijn driejarige dochter daar niet toch te klein voor? Ze wilde immers niet dat ik wegging.

Schuldgevoel maakt zich van me meester, maar ik moet nog werk af hebben, dus ik zet mijn kiezen op elkaar. Er zijn ook kinderen wiens ouders vijf dagen in de week weg zijn, houd ik me voor, erbij de stem negerend die zegt: ‘Maar die kinderen zitten warm bij de kachel spelletjes te doen’.

Na in twee uur het hoogstnoodzakelijke te hebben gedaan aan werk, houd ik het niet meer en bel ik op hoe het gaat. ‘Nou, Annabel zit in een deken bij de kachel te slapen. Ze was koud en moe en zit er wel een beetje doorheen’, zegt BSO-leidster Joyce eerlijk.

Baf, die komt hard aan, wat ben ik een slechte moeder! Ik laat alles vallen, sprint naar de auto, zet de autoverwarming alvast op max en scheur naar het bos.

Ach en wee, wat doe ik mijn meisje aan. En Oole, mijn oudste, vindt het misschien ook wel veel te koud en veel te spannend. Als ik aankom, bemerk ik een rood skipakje met daarin Annabel, rondfladderend over het terrein. Ah, die is weer wakker dus. Oole zit apetrots op een graafmachine, terwijl hij geholpen wordt door een meisje van zijn leeftijd.

Ik pluk mijn peuter uit de schuur, waar ze inmiddels in is gegaan. ‘Och meis, had je het zo koud? Kom maar, mama neemt je lekker mee naar ons warme huis.’ ‘Maar ik had een deken, en vuur, en er was een aardige mevrouw’, sputtert ze tegen.



Huh?

Ook Oole is niet weg te slaan. Hij is veel te druk met gaten graven voor de stokkenwand die ze aan het maken zijn. Heel gezellig met andere kinderen.

Uh, tja, wat nu? Langzaam bonjour ik ze toch naar de auto. Thuis aangekomen wil Oole meteen buiten verder spelen. Hoezo koud? Hij heeft toch een skipak aan? Annabel blijft vertellen over Joyce en de paarden en het vuur.

’s Avonds en nog vele avonden daarna hoor ik ‘Ik wil naar Joyce’, uit beide monden. ‘Want er is een schuurhuisje, en een graafmachine, en paarden die je mag voeren.’ Er is echter nog wel iets te wensen over (of is het uit medelijden met mama die maar warm binnen zit te versuffen):
- ‘Jij moet er ook blijven’, zegt Oole
- ‘Mama moet werken, dus dat kan niet.’
- ‘Jawel, in het schuurhuisje.’
- ‘Maar als alle papa’s en mama’s daar gaan werken, is er geen plek meer voor de kinderen!’
- ‘Dan neem je gewoon ons huis mee op het dak van de auto en zet je het naast het schuurhuisje.’

Wat een heerlijke gedachte. Opgelucht haal ik adem: mijn hoofd, mijn hart én de handen van de kinderen zitten op één lijn. Hoera. En het echte Oole paradijs komt mogelijk nog: een schuur vol met machines waar je aan mag komen!

Tjitske Ypma (1977) is journalist. Duurzaamheid en landbouw behoren tot haar specialismen, maar ook onderwijs en opvoeding komen, met haar zoon van 4 en dochter van 3, steeds nadrukkelijker in beeld.

De foto's van BSO 'Yonathan Buiten Zijn' zijn gemaakt door Yvonne Elich. De BSO en deze beelden stonden centraal in het artikel 'Scandinavië aan het Twentekanaal' in het themanummer 'Vertrouwen' van hetkind-magazine.