Het leven stelt ons een vraag. Samen is het antwoord.

6 oktober 2017

'Wat zijn we hier aan het doen?', is de vraag die leerlingen voortdurend hebben, zo vertelde socioloog en wetenschappelijk docent Iliass el Hadioui gisteravond op onze Onderwijsavond in Driebergen. Zijn conclusie: wees je altijd bewust van je hogere leerdoel en communiceer dat aan leerlingen. Dan weten ze op welke schoolse ladder ze zich bevinden en kunnen ze gaan klimmen. Rob Bekker werd vandaag direct met die vraag geconfronteerd, toen hij vanmorgen weer op zijn school Ithaka, de Internationale Schakelklassen in Utrecht kwam. 'Als wij de minisamenleving zijn die gisteravond door de wetenschapper werd benoemd, als wij voorbereiden op de echte wereld, dan heeft de echte wereld zich nu midden in onze samenwerking geposteerd.'

Wat is je hogere leerdoel? Op die vraag van Ilias el Hadioui worden we de vrijdag na zijn lezing onverbiddelijk aangesproken. Een collega heeft het bericht gekregen dat de kanker in zijn longen zich uitbreidt. Hij schrikt want was na een minder jaar toch op de goede weg terug? Wij schrikken want we zagen hem dit schooljaar weer in zijn kracht staan. De leerlingen schrikken als we donderdagmiddag over dit slechte nieuws met ze in gesprek gaan. Hoewel we in taalbeheersing nog ver uit elkaar zijn, is er direct een samen als zij hun vragen stellen, als we verkennen wat dit nieuws betekent.

Vrijdagochtend hebben we snikkende leerlingen in de school. Grote jongens huilen, bij mij lopen er ook een paar tranen over de wangen als ik een vraag krijg over hoe lang ik al met hem samenwerk. Gisteren was het nog een verhaal, nu is het een gevoel.

De leerlingen zullen andere beelden hebben, intenser, hun recente geschiedenis is vol doden. Wat kunnen wij dan doen? Beschikbaar zijn, hun verhaal aanhoren, waarnemen hoe de leerlingen met dit nieuws omgaan, ook bevragen hoe zij denken dat onze collega hierin staat.

Hij komt na het weekend weer naar school, hier leeft hij. Dat is wat er is: hij leeft en hij is ziek. Dat relativeert mogelijk het onstelpbare verdriet van sommige leerlingen. We beschouwen of het beter is om les te geven of om er een spontaan langgerekt mentoruur van te maken. Er is nu geen lesdoel, de kwaliteit van onze schoolcultuur wordt vandaag getest.

Als wij de minisamenleving zijn die gisteravond door de wetenschapper werd benoemd, als wij voorbereiden op de echte wereld, dan heeft de echte wereld zich nu midden in onze samenwerking geposteerd.

Ik denk aan de inspiratiereis die ik over drie weken ga maken naar the Essential Schools in de VS, ‘scholen die je leren wie je bent’. Dat is wat er vandaag hier speelt: er is geen ruimte tussen wie je bent en wat je doet. Geen lesdoel om je achter te verschuilen. We ontmoeten elkaar en de aanleiding is het slechte nieuws dat ons allemaal anders raakt maar dat ons ook samen raakt. Wie we samen zijn, dat is wat speelt. De bedoeling van onderwijs, je hogere leerdoelen, je mensvisie. Wat je door wilt geven. Of in eenvoudig Nederlands: wie je bent.

Rob H. Bekker, vrijdag 6 oktober, 09.58 uur