'Het komt wel goed met je hoor, juf!'

22 december 2015

Kim van Haeften is in gesprek met haar leerlingen. Ze vinden dat ze soms kan schreeuwen voor de klas. Kim luistert en wil het probleem aanpakken, maar merkt ook dat er iets wringt. Doe ik het echt niet goed? Schreeuw ik tegen ze? Haar column: 'Het komt wel goed met je hoor juf!'

'Ja, als je daar dan zo zit en iemand doet iets, dan schreeuw je zo', 'Ja, en dan ben ik aan het werken en dan laat je me helemaal schrikken.'

Ik luister naar de feedback van de kinderen in mijn klas. 'Heb ik nog wel zin om meer aan te horen?', hoor ik mezelf denken. Ja, toch wel, want het is eerlijk en goed en samen hebben we er veel aan.

'Ja, en dan kijk je me soms ook niet aan met je ogen', zegt Maartje.

Om samen door te gaan, wij als klas, besluit ik door te gaan met het gesprek. Ik voel mij heel kwetsbaar maar open en zonder plan vooraf in mijn hoofd.

'Wat zal ik dan doen?' vraag ik de klas. 'Wat doe ik wanneer ik aan de instructietafel kinderen toets en er gebeuren dingen die ik niet handig vind?'

'Nou, gewoon naar het kind toelopen en vragen stellen', geeft Selma voorzichtig aan. 'Ja, of een ander kind even sturen om het goed te regelen', zegt Peter.

'En als ik dat dan vergeet?' 'Dan zeggen we dat tegen jou', zeggen Maartje en Nanja.

Tevreden blikken en een soort van algehele zucht van ontlading is het gevolg. Ik laat het even op me inwerken. Doe ik het niet goed? Moet ik me verdedigen? Het zijn gevoelens van de kinderen en ik kan me in hen verplaatsen en voelen dat het inderdaad anders kan. Maar wel binnen mijn kunnen.

Ik kan het toch niet laten om er de dag erna op terug te komen. Immers, het woord ‘schreeuwen' heeft voor mij een negatieve lading en ik wil bij de kinderen navragen wat ze precies bedoelen. Ik noem het ‘mijn stem verheffen’ en luid en duidelijk vertellen wat ik op dat moment niet zie zitten. Ik ga voor de klas staan en schreeuw dat ik wil beginnen met de les. Daarna praat ik op luide forse stem verder. Daarbij leg ik uit dat dit volgens mij datgene is wat zij noemen als schreeuwen maar dat er voor mij een groot verschil is in gevoel bij schreeuwen en streng praten.

Dat gezegd hebbende komt ook naar boven dat het niet altijd in één keer goed gaat. Wat moet ik doen als het bij een keer vragen niet lukt?', vraag ik de klas.

'Dan moet die apart zitten en als dat niet gaat even nadenken bij de deur.' 'Maar je moet het wel zeggen met je gewone stem', geeft  Laila aan.

Zij hebben hun punt gemaakt, heel kwetsbaar en gedurfd. En ik heb me kwetsbaar opgesteld en ingevoeld wat het voor hen betekent. Het voelt goed, mooi, no hard feelings. We kunnen goed verder zo.

Een week later vraag ik de klas hoe het nu gaat met het ‘schreeuwen’: 'Nou, nog niet zo best, maar het komt wel goed met je hoor, juf!'

Kim van Haeften is lerares op basisschool De Torenuil in IJsselstein.