Het groene lampje van de leraar: 'Er ontstond een 'het móet anders', in plaats van een 'ik wil het anders'

13 september 2015

Jacob Jan Voerman was afgelopen donderdag bij de eerste Onderwijsavond, waar Mark Mieras in een overvol Maitland theater de zaal inspireerde met zijn kennis over de neurobiologische werking van het leren. Jacob Jan vond daar de verklaring voor zijn handelen in de klas. Zijn 'groene lampje' was niet aan geweest. Hij legt uit: 'Die structuur, dat was geen verkeerd plan. Maar ergens ging het fout in mijn hoofd. Ergens liet ik me leiden door een idee buiten mezelf.' 

'Daar is de hamer niet voor bedoeld'
'Wie heeft die spijkers over de grond gegooid?'
'Waarom is de lijmtang niet opgeruimd?'
'Je hebt veeeeel minder verf nodig!'
'Kom eens even terug, eerst opruimen voor je iets anders doet!'

Ik was het even kwijt gisteren. Niet alleen de gereedschappen, en de spijkers, maar mijn groene lampje.

Die naam ‘groen lampje' hoorde ik die zelfde avond van Mark Mieras op de Onderwijsavond van hetkind. En het bracht me direct weer terug.

Dát is wat ik miste, donderdag.

Ik had me voorgenomen wat meer structuur aan te brengen in onze Crea ruimte. Dat is nodig. Er is nu te veel chaos. We moeten allemaal wennen in het nieuwe gebouw, met veel meer kinderen.

Die structuur, dat was geen verkeerd plan. Maar ergens ging het fout in mijn hoofd. Ergens liet ik me leiden door een idee buiten mezelf. Een idee hoe het hoort, hoe het zou moeten.  En ik werd gefrustreerd door het verschil tussen dat ideaalplaatje, en de situatie zoals ik die zag.

Er ontstond een 'het móet anders', in mijn hoofd, in plaats van een 'ik wil het anders'.

Mijn kracht was weg. Mijn accepteren van wat er is, en van daaruit verder werken.

Niks accepteren. Hier met die hamer potdikkie! Die is niet bedoeld voor schroeven!

Die kracht is het groene lampje.

Er zijn drie systemen in ons lichaam die Mieras beschreef:
– het rode systeem is het vlucht/vecht systeem
– het gele systeem is bevriezen/apathisch worden
– het groene systeem is de humor er van in kunnen zien, de vrijheid voelen te spelen met wat zich aan dient, fouten durven maken.

Kinderen leren alleen als het groene lampje brandt.  En als bij de leraar het groene lampje niet brandt, dan is het voor de kinderen moeilijk om het knopje te vinden. En andersom:  het groene lampje bij de leraar werkt aanstekelijk.

Luisterend in het Maitland theater in Driebergen, wist ik het. Ik was mijn plezier vergeten, die dag. En vandaag, vrijdag, was hij terug, mijn plezier. Zou dat komen omdat ik vandaag opstartte met de kleuters?

Hoe dan ook, ik liep de crea ruimte binnen, en zag een meisje bezig met een stoel. Ze beplakte de zitting en rugleuning met allemaal stukjes stof, met een pritstift.

'Ho! Dat is niet de bedoeling!', zei een stem in mij.
'Goh, wat een leuk idee', zei een andere stem.

Ik luisterde naar de tweede stem, en ben er bij gaan zitten. Ik heb gezegd dat ik het een mooi idee vond. Daarna vroeg ik me hardop af hoe het zou gaan als de lijm droog is, of alles wel blijft zitten. Of je de stoel ook nog als stoel kunt gebruiken. En als dat niet zo is, dat het misschien een leuk plan is om in de schoolvergadering te vragen of ze de stoel zo mag versieren dat het ook echt goed blijft zitten. Geen idee hoe, maar dat vinden we wel uit.

Hij staat dus nu te drogen. Volgende week kijken we of hij zo te gebruiken is.

En ik ben heel blij dat mijn plezier terug is. Dat ik naar de tweede stem heb kunnen luisteren.

De rommel is daarmee niet opgelost.

Lees verder.

Jacob Jan Voerman vertelt verhalen en maakt theater, met als centrale thema: ‘Kun je jezelf zijn en wat is daar voor nodig?’ Daarnaast werkt hij op basisschool De Vallei.