Herinneringen aan vroeger op school: ‘De dingen die het beste zijn blijven hangen zijn persoonlijke dingen’

2 oktober 2015

Pannenkoeken voor de hele school, maar ook een leerkracht die in het velletje op je rug kneep als je niet oplette. Voormalig leerkracht Chantal van Ophuizen staat stil bij de herinneringen die ze heeft aan haar eigen schooltijd: de leuke, maar ook de minder leuke. Ze realiseert zich dat ze daardoor leerde wat voor haar van belang was in de relatie met haar eigen leerlingen.

‘Wat herinner jij je nog van de basisschool?’ Het is een vraag die ik de afgelopen tijd aan veel mensen heb gesteld. Ook aan mijzelf.

Mijn kleuterjuf die ging trouwen en de hele klas die op het feest mocht komen. Als cadeau hadden we een hele grote appelboom gemaakt en op de appeltjes zaten onze foto’s (haar achternaam was Appelboom).
Een juf die van haar hand een strijkijzertje maakte en over je buik wreef als je buikpijn had.
Dat we een keer een megagrote dierentuin gemaakt hadden in de klas van gekleurde wc-rolletjes.
De pastoor die in de klas mooie verhalen kwam vertellen.
Dat ik zelf prinses Carnaval was en de hele school pannenkoeken beloofd had. En ze zijn er gekomen!
De hoofdrol in de afscheidsmusical van groep 8.
De handvaardigheidslessen in de kelder van de school.
Het schoolkamp van groep 8 in de Ardennen dat we zelf bij elkaar gespaard hadden door oud papier te verzamelen en spullen op de rommelmarkt te verkopen.
Het buitenspelen op het schoolplein.
Mijn moeder die een keer geschiedenisles kwam geven, omdat de leerkracht even weg moest.

Maar er waren ook minder leuke momenten.
Een leerkracht die tegen je oorlel aan schoot als je niet het juiste deed. Of in het velletje op je rug kneep.
Het tikken met de stok op een houten bank, het ritme waarop we moesten rennen tijdens de gym.
Gezamenlijk hardop lezen en het nooit kunnen bijhouden. En als je dan aan de beurt was en je wist niet waar je was, werd je knalrood.
Het stelen van een velletje beloningsstickertjes. De juf was zo boos dat ik het me nog kan herinneren, als de dag van gisteren. Het heeft indruk gemaakt. “Stelen”, nee, dat doe je niet. Ik heb ook nooit meer een poging gedaan…

Hoe zit dat bij jou?

Het valt mij op, dat de meeste dingen die blijven hangen persoonlijke dingen zijn. Tastbaar, voelbaar, emoties. En niet de lessen uit het boek. Momenten die je beleefd hebt en waar je ervaring mee op hebt gedaan.

Zo ben ik ook mijn baan als leerkracht ook begonnen. Beleven en ervaren en er een fijne tijd van maken. Als jij je als leerkracht kwetsbaar en persoonlijk op durft te stellen bereik je meer en kom je verder samen met de kinderen en ouders. Ouders zijn niet eng als je ze betrekt: dan pas word je een team en kom je verder.

Wat is je drijfveer, waarom heb je voor dit prachtige vak gekozen? Verlies dat niet uit het oog. Als ik naar mijn minder mooie momenten kijk, komen ze eigenlijk allemaal van een en dezelfde leerkracht. Ik kan niet echt zeggen of diegene een drijfveer had. Hij stond in elk geval niet in verbinding met zijn leerlingen. Er was angst in de klas, heel veel angst. Misschien wist hij niet beter en deed hij ook datgene waarvan hij dacht dat dat het beste was of wat de tijdgeest hem ingaf. Ik heb er van geleerd dat ik een goede relatie wil hebben met mijn leerlingen. Gelukkig staat dat vandaag de dag steeds vaker centraal.

Op 14 oktober organiseert Chantal het Onderwijscafé Nijmegen, met o.a. de SUPERjuffen en Wim Spijkerboer.

Chantal van Ophuizen werkt met Thuisklas aan inrichtingen van leeromgevingen.