'Héél voorzichtig valt de kloof tussen volwassenen en kinderen weg. En worden we samen mens'

12 juni 2014

Natasja de Kroon doet verslag van haar eerste Challenge Day, als volwassen deelnemer en faciltator. Aanvankelijk zijn de blikken onzeker, argwanend zelfs. Maar al snel worden de kinderen losser, laten ze meer van zichzelf zien. Na de lunch gaan ze 'Over de streep'. Voor Natasja de tweede keer, maar ook nu raakt het. Haar blog: 'Héél voorzichtig valt de kloof tussen volwassenen en kinderen weg. En worden we samen mens.'

In alle vroegte langs mistige weilanden naar Leeuwarden. Een korte briefing. En dan wachten. De studenten hebben vertraging , met dank aan de NS. Eindelijk is het zover. Wij volwassenen halen de kinderen onder luid gejuich binnen. De blikken onzeker, argwanend bijna. Jake en Lino gaan voor. In korte tijd zorgen ze voor ontspanning in de groep. De kinderen worden losser, laten meer van zichzelf zien.

Vlak voor de lunch volgt een hilarische demonstratie van "foute" knuffels. En uiteindelijk een goede. Want om de dag goed door te komen hoor je eigenlijk twaalf knuffels te krijgen. Ik realiseer me dat ik die nog niet haal. Omdat het best lastig is om "in het wild" anderen te knuffelen. Werk aan de winkel dus!

In kleine groepjes vertellen we iets over onszelf. Daar waar de kinderen aarzelen, gaan volwassenen voor. Want om te kunnen veranderen, moet je zelf de verandering zijn. Héél voorzichtig valt de kloof tussen volwassenen en kinderen weg. En worden we samen mens. Ook het zwijgen is mooi en wordt op waarde geschat.

Na de lunch gaan we over de streep. Voor mij de tweede keer, maar ook nu raakt het. Keer op keer zie ik kinderen over de streep gaan. Ik wil ze vertellen dat ze het niet verdienen om afgewezen te worden, maar gelukkig doet Jake dat voor mij. Naast tranen is er vriendschap en verbondenheid. Het besef niet alleen te zijn werkt bevrijdend, haalt kinderen uit hun isolement hun eenzaamheid.

We sluiten af in onze kleine familygroups. We geven elkaar complimentjes, maar staan ook stil bij dingen waar we trots op zijn. Om half vier knuffel ik "mijn " kinderen nog een keer. En wens ze het allerbeste. Een mooi en gelukkig leven, waarin ze hun dromen na blijven jagen en liefdevol met zichzelf en elkaar omgaan.

Tot mijn grote geruststelling is ook de afsluiting zeer professioneel. De volwassen begeleiders geven door of er kinderen zijn waar ze zich zorgen over maken door een kruisje achter hun naam te zetten . Deze kinderen zullen in de komende weken nazorg krijgen. Ze krijgen een gesprek aangeboden en worden gevolgd. Kinderen die echt zichzelf of een ander pijn dreigen te doen, worden apart met de mentor besproken.

Om 16.00 trek ik de deur achter me dicht en rijd ik naar huis. Om een paar uur lang 100% bij mijn kinderen te zijn. Vanuit de bso rijden we rechtstreeks naar het Cruijff Court. En daarna kruipen we met een pizza op de bank om een film te kijken. Omdat ik me realiseer dat ik dit maar één keer kan doen. Nu kan en mag ik dichtbij ze zijn en ze laten voelen dat ze volmaakt zijn, precies zoals ze zijn.

En dat vertel ik ze dan ook, vlak voordat ze in slaap vallen. Een mooie afsluiting van deze dag.

Natasja de Kroon studeerde in 1995 af als orthopedagoog. In 2005 richtte ze haar eigen kindercentrum op, de Buitenkans in Heerenveen. In haar huidige werk als Geluksvogel combineert Natasja haar liefde voor kinderen met haar passie voor onderwijs.