'Grote stoelen, echt gehandicapte kinderen. Het moment van twijfel. Hoort Tess hier wel?'

11 juni 2013

Marleen van der Krogt haalt haar 8-jarige dochter Tess op van school. De tranen schieten in de ogen als ze de andere kinderen ziet: een optocht van rolstoelen, voortgeduwd of zelfrijdend. Hoort mijn dochter hier wel?. Haar beeld is troebel, maar wordt met de tijd scherper.  Contact maken met de kinderen in de groep. Ontdekken welke personen zij zijn. De handicap vervaagt, de hulpmiddelen worden onzichtbaar. Deze column van Marleen ('Zie jij ook het kind?' ) is een vervolg op 'Tess heeft haar eigen onderwijsdroom'

De school is uit.
Buiten staan de chauffeurs en een handjevol ouders.
Ik ken ze niet.
De zon schijnt.
Achter de schuifdeur staan ze opgesteld, de eerste kinderen.
In hun rolstoelen, voortgeduwd of zelf rijdend.
Ik schrik me rot wanneer de deuren opengaan.
Het lijkt een optocht.

Tranen springen in mijn ogen, de confrontatie is groot.
Door mijn tranen heen zie ik ze voorbij trekken. Grote stoelen, echt gehandicapte kinderen.
Telkens weer het moment van twijfel. Hoort Tess hier wel?

Mijn beeld is troebel.

Lachend, kletsend en blij komt ook Tess door de schuifdeur. Ja, ze zit hier goed, ik zie het, ik weet het, ik voel het.

Ik draai een dagje mee in de groep.
Mijn beeld wordt langzaamaan scherper.
Ik draai een dagje mee als begeleider van een sportdag.
Mijn beeld wordt nog scherper.

Contact maken met de kinderen in de groep.
Ontdekken welke personen zij zijn.
Merken welke humor zij hebben.
Aardigheden & eigenaardigheden, talenten, voorkeuren & irritaties.

Een ontmoeting met Sjors, in de gang.
We kennen elkaar van de sportdag.
Met zijn elektrische rolstoel rijdt hij op me af.
Vlak voor me maakt hij een scherpe bocht en zegt iets onverstaanbaars.
Woorden zijn niet nodig, we hebben contact.

De handicap vervaagt, de hulpmiddelen worden onzichtbaar, er is geen plaats meer voor mijn tranen en mijn troebele blik wordt steeds scherper:
ik zie alleen nog het kind achter de handicap.

De school is uit.
Ik sta buiten te wachten.
De zon schijnt.
Achter de schuifdeur staan ze opgesteld.
In de rij zie ik Sjors, Gert, Anne, Mohammed en Tess.
Klaar om naar huis te gaan.

Marleen van der Krogt schrijft over haar 8-jarige dochter Tess en de weg die zij samen gaan. Ze is tevens schoolleider in Hellevoetsluis.