Gekke dagen in het onderwijs: 'Omdat we niet alles van tevoren zien aankomen'

25 september 2014

Ken je dat? Van die dagen dat je van alles had gepland en dat daar helemaal niets van terecht gekomen is. 'Een oud collegaatje,' vertelt schoolleider Karin Donkers, 'zei aan het eind van zo’n dag steevast: het was zo’n gekke dag. Ze was kleuterleidster en had dan te maken met kinderen die plotseling weer in hun broek plasten. Of een dag waarop ineens een aantal kleuters moeite hadden met afscheid nemen, terwijl ze al weken op school waren.' Haar blog, over een professionele houding, samenwerking en een gezamenlijk doel. 'Omdat we niet alles van tevoren zien aankomen.'

Elke huisje heeft z’n …
Of zo’n dag dat je als leerkracht van een bovenbouwgroep werd geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte van een ouder of een scheiding. Zo’n dag waarop je er niet aan ontkwam om in gesprek te gaan met je leerlingen. Of als aan het einde van de dag een vader in de klas stond, die je luid en duidelijk vertelde dat de manier waarop je met zijn zoon was omgegaan, zijn goedkeuring niet verdiende. Op zo’n dag was je een troostende schouder, een bemiddelaar, de kop van Jut, een luisterend oor of de ‘geslagen hond’.

Soms denk ik weleens dat de tijd van een enkele gekke dag ver achter ons ligt. Waar het in het verleden ging om enkele dagen per maand of zelfs per schooljaar, komen deze dagen naar mijn idee steeds frequenter voor. We zeggen het vaak tegen elkaar: 'Wat is er veel leed onder de mensen.' of 'Elk huisje heeft zijn kruisje.' Maar ook: 'Het lijkt wel of ouders erbij zijn geweest,' terwijl ze maar een kant van het verhaal hadden gehoord, maar wel meteen het gedrag van de leerkracht of klasgenootje ter discussie stelden. Een dagplanning of lesvoorbereiding werden dan aan de kant geschoven. Want op zo’n dag kon het niet anders: STORINGEN gaan voor.

Maar wat zijn er veel storingen en wat wordt er veel gevraagd. Dit gevoel hebben veel leerkrachten, maar zeker ook veel schoolleiders of intern begeleiders. Het lijkt soms wel alsof we ‘halve' psychologen zijn. Het gekke is dat de ene keer onze bijdrage of advies gewaardeerd of geaccepteerd wordt, terwijl een andere keer het wel lijkt alsof we continu verantwoording aan het afleggen zijn. En wat zijn we kwetsbaar. Soms realiseren we ons dat niet eens en denken we: 'Dat gebeurt toch bij ons niet.' Maar ik denk dat iedereen wel eens dingen meemaakt die je van te voren niet aan hebt zien komen. Een klacht, een agressieve ouder, een huilbui, een naar bericht op Facebook of Twitter, een roddel op het schoolplein of misschien nog erger.

Professionele houding
En dan wordt van ons, leerkrachten en schoolleiding, een professionele houding gevraagd. Niet boos worden, netjes blijven, je stem niet te veel verheffen, zorg delen en elke keer toch weer rustig in gesprek. De ouders en kinderen zijn onze klanten. Ik wil daar best een eind in mee gaan en natuurlijk heeft iedereen recht op zijn of haar emoties, maar geldt dat ook niet voor onze leerkrachten. Realiseren we ons wel genoeg wat een verantwoordelijkheid het is om zoveel verschillende leerlingen te begeleiden en daarbij natuurlijk ook de ouders met al hun vragen, opmerkingen en zorgen?

--- > Lees verder

Karin Donkers blogt regelmatig over haar onderwijspraktijk op haar eigen blog en binnen het collectief Onderwijswijven. Ze is schoolleider op de Cocon in Alkmaar, een school voor ontwikkelingsgericht onderwijs (OGO).