'En zo gebeurde het dus, hij gedroeg zich zoals van hem verwacht werd: als een rotzakje'

12 februari 2016

Jeroen Goes had het niet verwacht. Hij had de jongen - die bekend stond als een ruziemaker - maar een paar keer gesproken in de maanden dat hij bij hem op school zat. Het was een jongen die zich gedroeg zoals zijn omgeving van hem verwachtte, die problemen op het schoolplein aanzoog en na een paar maanden door een verhuizing vluchtig weer afscheid nam. Jeroen Goes verwachtte het niet, maar deze jongen werd zijn held en hij de zijne. Lees zijn verhaal over kleine ontmoetingen en grote indrukken. 

De jongen zat nog maar korte tijd op onze school. Slechts tien jaar oud, zijn vierde school inmiddels, hij was zijn moeder gevolgd. En in de paar weken tijd was zijn aanwezigheid niet onopgemerkt voorbijgegaan.

De problemen van het schoolplein zoog hij als vanzelf aan. En in een relatie met de leerkracht leek hij ook weinig trek te hebben. De leerkracht van zijn vorige school was nogal duidelijk in haar bewoordingen. Eerlijk gezegd schrok ik van de woorden van deze professional. Uitlatingen van deze soort voor een ‘jochie’ van 10 jaar en dat met zijn voorgeschiedenis…

En zo geschiedde het dus. De jongen gedroeg zich zoals zijn omgeving van hem verwachtte, hij gedroeg zich als een ‘rotzakkie’.

Het duurde niet lang of hij mocht bij mij op kantoor komen. Met een mengeling van argwaan en nonchalance stapte hij mijn kamer binnen. Bestraffende woorden zouden zijn deel worden, dat wist hij zeker. Zoals altijd.

Zijn argwaan steeg toen deze bestraffende woorden uitbleven. De vraag die ik hem stelde bleef dan ook voorlopig door hem onbeantwoord. ‘Wat heb je van mij nodig om een leuke tijd hier te hebben?’

Wel wist hij op mijn verzoek in te gaan om mij op te zoeken als ik iets voor hem kon betekenen.

De weken verstreken. Weken waarin ik aan het team vroeg om de schoolpleinregels met enige flexibiliteit toe te passen. Voor dit jochie eens een uitzondering te maken als hij in de bomen klom. Een plek waar hij zich blijkbaar op z’n gemak voelde.

Ik sprak hem, in mijn beleving, in de korte tijd dat ik op zijn school mocht werken, slechts een paar keer. Gaf af en toe een aai over zijn bol, vroeg of het goed met hem ging. Van diepgaande gesprekken is het niet meer gekomen.

Bij mijn afscheid van de school sloop hij ongemerkt de achterdeur uit. Ik rende hem nog even achterna, een kleine high-five en een ‘maak er wat van’, en weg was ‘tie.

Het was een paar maanden later dat ik iets over hem hoorde. Hij was uit mijn gedachten verdwenen, tot het moment van de mail. Zijn nieuwe leerkracht liet mij weten dat de kinderen uit haar klas een verhaal schreven over hun held.

De jongen had een opstel geschreven, over mij. Ik was in zijn ogen zijn held geweest. En hij is de mijne.

Jeroen Goes is schoolleider op De Werkplaats in Bilthoven.