'En nu is het genoeg! Ik leg de rode pen neer en zet mijn rode neus op'

23 augustus 2014

De Amersfoortse Nicole Padberg heeft haar ontslagbrief ingediend op de middelbare school waar ze nu zestien jaar heeft gewerkt. 'Om mijn hart te gaan volgen en leerlingen te gaan begeleiden,' schrijft ze.  Nicole wil niet meer vóór de leerling, maar naast de leerling staan. Haar verhaal:  'Ík leg mijn rode pen neer en zet een rode neus op.' Een krachtig besluit. Haar blog: 'Wat we doen is belangrijk, wie we zijn des te meer.'

Het gaat er nu echt van komen. Ik ga na zestien jaar als docent Frans en mentor in het middelbaar onderwijs te hebben gewerkt, de schooldeur sluiten. Vandaag heb ik mijn ontslag aangevraagd. Inderdaad, ondanks de crisis, in deze tijd waarin vele mensen juist zitten te springen om een baan.

Wat je DOET is belangrijk, maar wie je BENT des te meer. Dat wil ik uit kunnen dragen naar onze jongeren. Ook naar onze dochter.

Natuurlijk is het goed om als werkende moeder te laten zien dat je niet afhankelijk bent en zelf je leven een invulling geeft. Je eigen boontjes kunt doppen. Ik denk dat ik echter ook een voorbeeld kan zijn door te laten zien dat je elk moment een keus kunt maken, de consequenties daarvan zult aanvaarden en vol goede moed op weg kunt gaan.

Voelen wat je ten diepste wilt en ondanks het feit dat je nog niet weet waar het verhaal precies over gaat, het nieuwe boek toch oppakken en het andere boek durven neerleggen. Dat exemplaar is namelijk al gelezen, er is van genoten, ik heb ervan geleerd, ik heb mijn eigen rol erin gespeeld, maar nu is het uit. De wind deed af en toe een bladzijde nog opwaaien waardoor ik dacht: “zal ik het boek herlezen en er nieuwe hoofdstukken aan toe voegen, zal ik het verhaal wat anders doen inkleuren, zal ik…..?”

Nee, ik doe het boek heel bewust dicht, zet ‘m op de boekenplank en denk straks waarschijnlijk nog regelmatig terug aan alle personages; leerlingen, ouders en collega’s. Samen maakten wij het mooie verhaal dat het boek in zich draagt.

De knoop doorhakken, daar ging voor mij een heel proces aan vooraf. Diep van binnen was het stille weten. Het hoofd probeerde me er echter telkens vandaan te halen. Gelukkig had ik dat in de gaten. Een baan in het onderwijs en daarnaast een eigen praktijk aan huis in begeleiding van jongeren. Twee deuren op een kier. Dat ging tochten….

Nu ik na de zomervakantie de schooldeur ga sluiten, kan ik de deur van Solvere Coaching wijder open zetten. Ik wil zo graag meer jongeren begeleiden met wat er in hun jonge leven speelt. Een tijdje meelopen, tot ze het zelf weer aan kunnen. Middels Mindfulness, clownerie en rouw- en verliesbegeleiding is er heel wat in huis om hulp te kunnen bieden. De Solvere lijfspreuk is: ‘ Je kunt het zelf, maar je hoeft het niet alleen te kunnen’.

Het is een mooie tijd geweest in het onderwijs, maar ik sta toch liever naast dan voor een kind. Nu kun je in de klas natuurlijk ook naast het kind gaan staan, maar er moet zoveel gebeuren in een les van 50 minuten met klassen van 30 leerlingen, dat ik voor mijn gevoel te weinig tijd en ruimte heb om naast het kind te staan. Altijd zoveel moeten DOEN, terwijl ik er voor de leerlingen gewoon wil ZIJN. Dit ging aan me vreten. Het is voor deze docent genoeg geweest.

Met ingang van het nieuwe schooljaar leg ik mijn rode pen neer en zet ik een rode neus op. Hoezo?

Inmiddels ben ik begonnen aan een jaaropleiding Clownerie. Als clown hoop ik naast mensen te mogen staan. Niet vóór hen om te vertellen hoe het allemaal zou moeten. Naast de ander staan. Kijken, proeven, voelen, ruiken, horen, kortom; gewaarzijn van de ander. Zijn met wat er is. Vanuit betrokken aandacht. Er ontstaat vanzelf iets tussen die ander en de clown. Er is contact. Daar draait het voor mij om. Want Zijn is wie je BENT, niet wat je DOET.

Laten wij die betrokken zijn bij het onderwijs en ook daarbuiten voorop stellen dat wat we DOEN belangrijk is, maar wie we ZIJN des te meer!

Nicole Padberg