Een vertrouwde aanpak, een vast recept: 'Maar ik krijg ze niet stil...'

6 februari 2015

Er zijn problemen in groep 4, een grote groep, in een te klein lokaal, veel verschil in niveau, maar ook aandachtsproblemen. De klas luistert slecht en de laatste twee leraren zijn er letterlijk op stuk gelopen. Jack Provily ziet een uitdaging en handelt vanuit een vertrouwde aanpak en met een eerder succesvol recept. Hij geeft ze leuke opdrachten, die bij kinderen altijd werken. Tot vandaag. Zijn blog: 'Ik krijg ze niet stil...'

Enige tijd geleden was ik op een school om een studiemiddag voor te bereiden. Tijdens het gesprek meldde de directeur dat er grote problemen waren in groep 4. Een grote groep (boven de 30 leerlingen) in een te klein lokaal, veel verschil in niveau, maar ook gedrags- en aandachtproblemen. Een drukke groep dus en inmiddels waren al twee leerkrachten stukgelopen en ziek thuis. Deze week was er een invalleerkracht en de volgende leerkracht zou een week later beginnen.

In de gang was de groep net bezig om naar het gymnastieklokaal te gaan. Terwijl de juf stond te wachten, kon ik mooi een gesprekje aanknopen met een aantal leerlingen. Nieuwsgierig, vrij en open wilden ze weten wie ik was en wat ik kwam doen. Ik vond het een leuk stel.

In de auto terug bleef deze groep 4 mij puzzelen. En ik bedacht me dat het wellicht een goed idee was om met hen het eerste lesje van het traject Mindful Onderwijs te doen.  Misschien lukte het daarmee om de aandacht en focus van de leerlingen vast te houden en zou het de leerkracht kunnen helpen! En het zou de kracht van Mindful Onderwijs aantonen! Gebeld en een afspraak gemaakt.

Een week later was ik te gast in de groep. Toen ik binnenkwam, kreeg ik het gevoel de Bijenkorf tijdens de Drie Dwaze Dagen binnen te komen. De leerkracht zorgde er op zijn eigen wijze voor dat de groep stil werd, alles los liet (ook elkaar) en de aandacht werd op mij gericht.

Vanaf het moment dat ik startte, voelde ik dat er niet 100% aandacht was. Niet erg, Misschien komt dat nog....of niet.....ook goed! Maar wat ik ook deed of zei, het bleef onrustig. Omdat mijn ervaring met deze les is dat kinderen geboeid raken door de opdrachten, ging ik rustig verder. Ik corrigeerde de ene kant van de groep, maar terwijl ik daarmee bezig was, ging het aan de andere kant mis. En zo ging het van kwaad tot erger. De groep werd drukker en drukker en ik kreeg het steeds warmer.

En toen realiseerde ik me: “Ik krijg ze niet stil....”

Wat zich vervolgens in mijn  hoofd afspeelde, verbaasde me en verbaast me nog steeds.

Was dit 30 jaar geleden gebeurd, was de schuld van deze situatie bij de kinderen terecht gekomen. Onopgevoede kinderen, misschien was het wel de schuld van de ouders! Respectloze kinderen, houden zich niet aan afspraken! Te jong, te grote groep in een te klein lokaal, dat moet tot ellende leiden! Etc....

Was dit 15 jaar geleden gebeurd, was de schuld bij mij komen te liggen. Met jouw ervaring, wat een afgang, ik heb me niet goed voorbereid, ik heb onvoldoende in de ogen van de kinderen gekeken, ik moet stoppen met dit vak! Etc......

En nu?

Ik kon nu met een glimlach naar de situatie kijken. Dit was wat er op dat moment gebeurde. Meer niet.....het ging en gaat niet om schuld. Het werkt niet. Punt. Ik keek met een glimlach en lichte verbazing naar een gedachte die in mijn hoofd ontstaan was, maar geen werkelijkheid werd. Maar ik vond het niet erg! Zo gaat het vaak in ons leven.

De dagen na deze gebeurtenis bedacht ik me dat mijn veranderde houding tot stand is gekomen door het Mindfulness-werk. Die ervaringen lieten zien dat ik mijn gedachten kan loslaten, waardoor ik meer in het NU ben en van daaruit kan onderzoeken en accepteren wat zich voordoet. Dan ziet de wereld er anders uit.

Ik doe mijn best en leer dagelijks bij. Maar deze groep 4 heeft mij een lesje geleerd, een levensles...... en ik ben er blij mee!

Jack Provily is onderwijsbegeleider in het primair onderwijs.