'Een troonswisseling, de regen en het eerste afspraakje van mijn jongste dochter'

29 april 2013

'Mijn doel is om het kleine de aandacht geven', vertelt Frank Kuhlmann over de intentie van zijn bijdrage. Als vader, met als hobby onderwijs en de pedagogiek, liet hij zich insprireren door een vraaggesprek van Marcel van Herpen met Theo Maassen. Theo citeerde een regisseur die zei: 'als je een film over een postkantoor wilt maken, dan moet je een film over een brief maken.' Kuhlmann schrijft over de ochtend van de Koningsspelen, het regent en zijn kinderen gaan naar school. '  

Eén keer in ongeveer 30 jaar is er een troonswisseling en op deze bijzondere vrijdag - die van de Koningsspelen - hebben we als enige geen controle over het weer, de natuur is niet te temmen. Ik breng de kinderen met de auto naar school, want ik wil de dag gezellig beginnen en niet gelijk de onrust voelen. Ik kies de makkelijke weg.

Onderweg vinden op de achterbank allerlei weersgesprekjes plaats, want ‘als er slecht weer zou zijn dan gaat de sportdag buiten niet door.’ Een reden voor mijn zoon om zich daar druk over te maken, want hij wil voetballen, buiten.

Ik herken het verlangen vanuit mijn eigen jeugd, maar ik probeer hier niet teveel aandacht aan te geven, aangezien ik dan de kop van jut wordt. Tevens heb ik geen oplossing voor dit ‘grote’ probleem.

We komen aan bij het schoolplein en de kinderen zien de reuring en roepen gelijk: ’Ze zijn toch nog niet begonnen?’ Gelukkig blijkt dit niet zo te zijn en na het uitstappen, zie ik de kinderen niet weer en stellen ze zich op bij hun juf en groepsgenoten. Ze gaan het Koningslied zingen, in de regen.

Het valt mij op dat de kinderen helemaal niet letten op de regen en dat ik de enige ben die de druppels lijk te voelen. Ik wend mijn blik tot mijn kinderen en dan verdwijnt ook bij mij de regen. Ik zie ze huppelen en springen op het lied.

Nadat het lied is gezongen wordt het onrustig en zie ik dat mijn kinderen iets anders aan het doen zijn, de aandacht er niet meer bij. Er wordt door volwassenen tot de kinderen gesproken in een taal die niet boeit. Dan plots is er weer aandacht, want de Prins en de Prinses worden aangekondigd. Zelfs bovenbouwers, die zouden moeten weten dat dit niet kan, hebben de aandacht. Dan komt vanuit een hoek van het plein een fietstaxi aangereden met daarin de Prins en Prinses. Ik zie mijn kinderen genieten van dit schouwspel, dus ik geniet mee.

Na een tijdje zie ik mijn jongste dochter van 5  om zich heen kijken, zoekend naar mijn blik. Ik heb zo’n vermoeden dat ze het fijn vindt om gewoon weer de klas in te gaan. Ze gaat onder de vleugels van haar juf de groep in. Ze vergeet het standaard kusje en knuffel, maar ik weet dat ze bij een Prinses in de klas zit, dus dat komt goed.

Om twaalf uur haal ik haar op en wil ze voor het eerst afspreken, bij iemand anders. Ik stap in de auto en zie aan de ruitenwissers dat het nog steeds regent.

Frank Kuhlman zet gedachten en gebeurtenissen op papier, hij observeert vanuit zijn rol als vader met als hobby onderwijs en pedagogiek.