Een spannend verhaal in de klas: ‘Ik denk dat ik dit eng vind, juf’

6 maart 2017

Jorien van Engen is invaljuf en gelooft heilig in de kracht van verhalen. En verhalen vertellen, dat doet ze dus ook veel en vaak, zonder boek of digibord. Ook in de klas van Kaleb. De kinderen in de klas moesten even wennen aan een verhaal zonder visuele prikkels, maar al snel luisteren ze geboeid naar wat komen gaat. Maar voor Kaleb wordt het wel erg spannend...

‘Ik denk dat ik dit eng vind, juf’. En terwijl hij dit zegt, draait hij zijn hoofd opzij en slaat zijn handen voor zijn ogen. Vanmorgen was hij de stoere bink die de invaljuf wel even zou vertellen hoe het een en ander ging in zijn groep 2. Maar dan vooral hoe hij zou willen dat alles ging. Hij verklaarde zichzelf als het hulpje en dus mocht hij in de bouwhoek. De protesten uit de groep werden met een blik uit zijn ogen in de kiem gesmoord. Kaleb was heer en meester en straalde dat uit.

Maar nu zat hij afgewend van mij, in de kring. Hij vond het verhaal dat ik vertelde te spannend. Deze groep kreeg voor het eerst een verhaal verteld. Zonder boek, zonder digibord. In de eerste minuten moesten ze er aan wennen, zo zonder visuele prikkels. Het duurde even voor ik ze in mijn verhaal had gesponnen, maar één voor één waren ze geboeid geraakt en zaten ze ademloos te luisteren naar Roodkapje op weg naar grootmoeder. En toen volgde dus de noodkreet van Kaleb. Zijn innerlijke wolf was waarschijnlijk heel erg bedreigend en groot, en die kun je door wegkijken, zoals voor een eng beeld van de tv, niet negeren. Terwijl de rest nog helemaal in het verhaal zat, boog ik me naar hem toe en midden in het verhaal stel ik hem gerust: ’Het loopt altijd goed af, alles komt goed. Straks zeg ik: ‘...en ze leefden nog lang en gelukkig.’ Het is voldoende voor hem. Hij durft mee, verder het bos in op weg naar grootmoeder en de confrontatie met de wolf.

Het verhaal door een verteller verteld maakt een diepe indruk. Met een zucht aan het eind maken de kinderen zich los uit de betovering. Er moet even bewogen worden, ze moeten de grond weer even voelen. Dan is het alweer tijd, moe maar voldaan gaan ze naar huis. Ik geniet nog even na en de glimlach om de noodkreet van het stoere mannetje speelt nog lang om mijn mond.

Jorien van Engen is jarenlang werkzaam geweest in het (speciaal) basisonderwijs en als intern begeleider. Ze werkt nu als invaljuf en is bezig met het opzetten van Wijs met Verhalen.