'Een school met een traditioneel concept, het leek me een heerlijk vooruitzicht...'

12 december 2014

'Al tijdens mijn opleiding aan de PABO, wist ik het. Dat leerstof jaarklassensysteem is niets voor mij. Eigenlijk wist ik het al als kind, het keurslijf van gemiddelden en de meester of juf die vertelt wat er gaat gebeuren, geen eigen inbreng, want wat wist jij als kind daar nou eigenlijk van… brrr.' Miranda Loonstra blikt terug én vooruit op het werken met kinderen, binnen een systeem dat niet als eigen voelt.

Gelukkig leven we nu in 2014 en kunnen we vol trots zeggen: ‘We doen het nog net zo!’ Natuurlijk is dat niet overal het geval, wordt er veel meer gedifferentieerd, maar toch.

In mijn beginjaren van het onderwijs viel ik in op diverse scholen. Toen genoot ik van de meer gangbare methode, waarbij ik precies wist waar ik kon aanhaken. Dat was best prettig.

Daarna kwam ik terecht op een school voor ontwikkelingsgericht onderwijs. Het voelde als thuiskomen. Thema’s vormden een leidraad, en collega’s gaven samen richting aan de activiteiten, want de doelen moesten natuurlijk wel behaald worden. Kinderen waren betrokken waren, gingen op onderzoek, konden hun talenten benutten. Onderwijs zoals onderwijs hoort te zijn.

Dat ik mezelf daarin enigszins overvroeg, met werkdagen van 7.15 uur tot 18.00 uur, was een kleine bijzaak.

Natuurlijk hield ik dat niet vol, dus na een flinke burn-out en vele vakanties aan het werk, dacht ik dat het tijd was voor rust. Een school met een traditioneel concept, het leek me een heerlijk vooruitzicht.

Gelukkig was er plek op een fijne school en werkte ik heerlijk in mijn groep. Tenminste, dat wilde ik. De collega’s waren super, de kinderen geweldig, maar toch. De methode als leidraad en niet meer zelf na kunnen denken over betekenisvolle activiteiten, de kinderen betrekken bij hun leerproces, hun talenten samen ontdekken. Excelleren in dat waar je goed in bent, dan komt de rest ook bijna vanzelf wel goed. Ik worstelde en voelde het keurslijf steeds strakker worden.

Het jaarklassensysteem, de systematiek, waarbij scholieren en studenten in een bepaalde leergang collectief dezelfde leerstof krijgen aangeboden.

Dus leren we onze kinderen collectief het woordje ‘ik’ aan het begin van groep 3, beginnen we in groep 6 aan de breuken, waardoor we in groep 8 kunnen werken aan procenten. Daaraan koppelen we dan ook nog de meetlat van Cito. Ons onderwijs is inspectieproof.

Op mijn school kijken we nu voorzichtig naar nieuwe vormen van onderwijs. Loslaten van het systeem en nog niet weten hoe het dan anders kan, dat geeft wrijving. Maar zo af en toe komt er nu al een mooi moment, waar we genieten en trots zijn.

De leerkracht van groep 3-5 komt in mijn kantoor en vraagt enthousiast of ik even mee wil komen. In haar groep zit een jongen hard te werken aan de breuken en zij geeft hem net dat beetje extra, zodat hij verder kan met het aangeven van een twintigste op de getallenlijn.

Ik kijk met hem mee en vraag hem quasi verbaasd in welke groep hij eigenlijk zit. ‘In groep 5’, vertelt hij volt trots (Hij ‘hoort’ eigenlijk in groep 4) ‘Doe niet zo gek!’, roep ik uit. ‘Dit is gewoon werk voor in groep 8!’

Zijn blik vol trots, enthousiasme, mijn leerkracht die razendsnel kan en wil schakelen. Wauw!

Ik pleit voor een nieuwe standaard: het kindsysteem, waarbij we kijken wat kinderen van ons nodig hebben, helpen te ontdekken waar hun talenten liggen. Neem de kinderen mee in welke doelen er zijn, laat op een andere manier de ontwikkeling van de kinderen zien en geniet!

Miranda Loonstra is directeur van de Matthieu Wiegmanschool.