Een meisje van vijf met koude aardbeienthee: 'Zie je jezelf als volwassene al zó op iemand afstappen?'

22 augustus 2016

Ellen Bollen - moeder en leerkracht in Hoogvliet - heeft een afspraak op het stichtingskantoor. Een meisje van vijf komt uit het keukentje met een kopje ijskoude aardbeienthee. Ze komt naast Ellen staan en zegt - terwijl ze met haar roerstokje in het bekertje roert: 'Hallo, ik heb aardbeienthee gemaakt. Maar het is niet voor mezelf. Ik zoek iemand voor wie deze thee is. Wil jij mijn aardbeienthee?' Een blog over kwetsbaarheid, genoeg zijn en de betekenis ervan voor ontwikkeling: 'Zie je jezelf als volwassene al zó op iemand afstappen?'

Het meisje raakte me, maar ik begreep pas later op de dag waarom. Ik kreeg een filmpje te zien over kwetsbaarheid. En hoe krachtig dat is als je het durft te omarmen. Het maakt creatief en het zorgt dat je makkelijker connect met mensen om je heen. En na het zien van dat filmpje moest ik direct aan dat kleine meisje met haar aardbeienthee denken.

Zie je ons volwassenen al zo op iemand afstappen? We zien meestal allerlei beren op de weg en bedenken ons hoe belachelijk het overkomt als wij met een in elkaar geflanst probeerseltje recht op een onbekend iemand afstappen 'wil jij mijn voor het eerst zelf gebakken appeltaart met extra veel suiker proeven?' We komen vaak niet verder dan: doe normaal - nee, dat doe ik niet. ze denken dat ik idioot ben! En hoe verrast zijn we als we het een keer toch eens durven en de reacties blijken hartverwarmend. Hoe fijn voelen we ons na de keren dat we ons kwetsbaar op hebben durven stellen - of het nou om een mogelijk afschuwelijk zoetsmakende appeltaart gaat, of om eerlijk aan te geven hoe je écht in een situatie staat?

De spreekster in het genoemde filmpje - Brené Brown - geeft aan dat mensen die zich zo kwetsbaar durven opstellen een belangrijk inzicht hebben. Ik ben genoeg. Ik ben het waard om geliefd te worden. In de praktijk durven we dat amper hardop te zeggen. Vooral dat laatste: ik ben het waard om geliefd te worden. Getsiederrie, doe effe normaal joh!  En dat 'ik ben genoeg' strookt niet met onze ambities. We moeten vooruit, ons ontwikkelen, wat nou GENOEG?

Maar ik zie en ervaar zelf steeds meer - als mens, als moeder, als partner, als leerkracht - dat we juist ontwikkelen als we 'onszelf genoeg' vinden. Want pas dan voel je je waardig om bewust een bijdrage te leveren aan je omgeving. Ontwikkelen plaats ik dan wel in een ander daglicht. Want moeten we ons allemaal ontwikkelen tot universitaire bobo's? Willen we onszelf ontwikkelen om er zelf beter van te worden - vooral in de ogen van anderen? Met alle risico dat het nooit genoeg zal zijn? Of willen we ons ontwikkelen tot liefdevolle en moedige kwetsbare mensen die onze rol en onze reden van bestaan in de samenleving zo belangrijk vinden dat we daar liefdevol en zorgzaam mee om kunnen gaan?

Dat meisje vond zichzelf genoeg. Ik zag het in haar ogen. Dat meisje handelde zonder angst om afgewezen te worden. En als ik nee had gezegd, was ze verder gewandeld op zoek naar een andere liefhebber van koude aardbeienthee. Op weg naar iemand die in alle kwetsbaarheid met haar durft te genieten van een kinderlijk eenvoudig deelmomentje.

Ellen Bollen is leerkracht op  Montessorischool De Schakel in Hoogvliet.