'Een kind slaan, dat doe je niet. En toch had ik het net gedaan'

20 april 2017

Lonneke Bindels stond twaalf jaar geleden voor een groep 6/7 met verschillende uitdagingen. Eén van de leerlingen die net iets meer van haar vroeg was Klaas, een jongen met suikerziekte en grillige stemmingen als gevolg. Op een zekere dag gaf ze hem in een reflex een klap. De gevolgen ging ze niet uit de weg: 'Voordat we het wisten kwam heel de familie ter sprake, compleet met alle kwalen en zorgen die ze met zich meebrachten.'


Zo’n twaalf jaar geleden zaten in mijn combinatiegroep 6/7 26 leerlingen met verschillende uitdagingen.

Een leerling met gehoorproblematiek (rekening houden met plaatsing in de groep, met de lichtinval op mijn gezicht in verband met liplezen), een leerling met een stoornis in het autistisch spectrum (rekening houden met structuur, duidelijke opdrachten, veiligheid), een leerling met NLD (rekening houden met beperkte sociale vaardigheden en onhandig handelen, fijne motoriek trainen en eigen leerlijn rekenen begeleiden), een leerling met zware astma die regelmatig geholpen moest worden met zijn grote verstuiver, 2 leerlingen met dyslexie en Klaas*.

Klaas had suikerziekte. Hij had enorme pieken en dalen gedurende de dag en was “moeilijk instelbaar”, zoals dat heette. Zijn gedrag schommelde mee met zijn suikerspiegel, met als gevolg dat er af en toe echt geen land te bezeilen was met hem. Het kwam voor dat hij –onder invloed van een te hoog suikerniveau – zo overstuur en boos kon worden dat de stoelen en de tafels door de klas vlogen.

Klaas kwam uit de volksbuurt om de hoek. Het gezin stond niet te boek als het meest makkelijke en meegaande. Moeder had al eens een collega over de tafel heengetrokken omdat Klaasje zijn tussendoortje niet helemaal had opgegeten en had een andere collega flink de huid vol gescholden omdat ze Klaasje wat te hard had aangepakt. Klaas liep ook regelmatig weg als het hem zo uitkwam.

Op een mooie ochtend zag ik ’s morgens op het plein al dat het helemaal mis was met Klaas. Hij was enorm geagiteerd en opgefokt. Toen de bel ging en alle kinderen in de rij voor hun eigen toegangsdeur gingen staan, bleef Klaas duwen en trekken aan andere kinderen in de groep. Ik liep naar hem toe en haalde hem naar voren in de rij, zodat hij dicht bij mij bleef. Iemand riep iets van achteren naar hem en hij wilde zich alweer omdraaien om er op af te gaan. Ik hield hem tegen en vertelde hem dat hij bij mij moest blijven. Klaas draaide zich weer naar mij toe, met opgeheven hand.

Ik was hem voor. Met vlakke hand gaf ik hem een tik, vol op zijn wang. Ineens was het doodstil. Klaas keek me aan, draaide zich om en holde van het plein af.

Ik was behoorlijk overstuur. Een kind slaan, dat doe je niet. En toch had ik het net gedaan. Al die maanden van pedagogische tact waren ineens verdwenen. Mijn collega keek me aan en zei “ Ik neem je groep wel mee”. Met een hoofdknik bedankte ik haar en liep naar de directeur om te vertellen wat er was voorgevallen en om te achterhalen of Klaas wel naar huis was gelopen.

Met een kop thee tegen de schrik vertelde ik kort wat ik had gedaan. De directeur belde onmiddellijk naar de ouders. Klaas was inmiddels thuis gekomen, boos en overstuur. Moeder was behoorlijk kwaad en wilde verhaal komen halen. Mijn directeur had vaker met dat bijltje gehakt en stelde moeder voor om even af te koelen. Over een uurtje zouden wij dan naar haar toe komen. Zo gezegd zo gedaan.

Met lood in mijn schoenen liep ik –samen met de directeur- naar het huis van Klaas. In de overvolle woonkamer zat hij vrolijk, met een zak chips op schoot, een computerspel te spelen. De televisie zond TellSell uit. We mochten plaats nemen op de bank, nadat de hond eruit was gejaagd en kregen een flinke mok koffie voor ons neus.

Lees verder.

*Klaas is niet de originele naam van betrokken leerling

Lonneke Bindels is trainer/coach in het onderwijs en blogger.