Een kijkje in de binnenwereld van Kyran: 'Het lijkt wel alsof hij twee gezichten heeft'
7 april 2015
Kyran is 11 jaar. Op school gaat het goed, maar thuis is hij af en toe hysterisch. Op deze momenten kunnen zijn ouders hem niet meer bereiken. 'Ik ben dan totaal mezelf niet', zegt hij zelf, 'alsof een ander in mij zit.' Hij wordt er bang en verdrietig van en wil graag weten waar dat gevoel vandaan komt. Anita Matheij gaat met zijn moeder op zoek naar een oplossing.
Het lijkt wel alsof Kyran twee gezichten heeft. Hij kan heel lief en aanhankelijk zijn, maar hij kan ook boos en opstandig zijn. Zijn moeder kent hem goed en ziet de spanning opbouwen. Het wordt groter en groter, totdat er geen houden meer aan is. Dan komt alles eruit en kan hij enorm tekeer gaan. Na zo’n uitbarsting komt er rust en ruimte en zie je de echte Kyran weer terugkeren.
Kyran is eerder met zijn moeder in De Kinderpraktijk geweest en daardoor voelt het al snel vertrouwd. Terwijl hij zich vermaakt met spelletjes en grappige filmpjes gaat zijn moeder voor hem op reis. De Reis naar Binnen is een ontdekkingsreis door het lichaam die helderheid geeft over wat er aan de hand is. Omdat de antwoorden en oplossingen van binnenuit komen, sluiten ze perfect aan bij wat er nodig is.
Een kijkje in de binnenwereld
Wanneer je als moeder een kijkje mag nemen in de binnenwereld van jouw kind, is dat heel bijzonder. De moeder van Kyran vindt het best wel spannend. Zij wil het graag goed doen en weet niet wat zij daarbinnen aan zal treffen. Door het linkeroor gaat zij naar binnen. Algauw blijkt dat zij niet in het hoofd moet zijn, maar ergens anders. Zo wordt zij vanzelf naar het hart toe geleid.
Om het hart zit een een dikke, zwarte laag. Als een roetlaag zit het vastgekleefd aan het hart. Terwijl zij het hart aan het inspecteren is, ziet zij Kyran naar haar wenken. Hij zit veilig binnenin zijn hart. In het hart is het gloedvol, aangenaam en licht. Het ziet eruit als een controlekamer van een modern ruimteschip. Kyran vindt het daar heerlijk. Hier kan niemand hem bereiken, hier kan niemand hem iets doen.
Er zitten twee ramen in het hart, maar daar kan hij niet doorheen kijken omdat ze bedekt zijn met roet. In eerste instantie wil Kyran het zo laten. Hij is bang dat het stralende van zijn hart minder zal worden als hij de buitenwereld binnenlaat. Aarzelend gaat hij akkoord met het voorstel het eerst een klein beetje uit te proberen en te zien wat er dan gebeurt. Zijn moeder maakt vier kleine cirkeltjes vrij, zodat hij erdoor heen kan kijken. En dan gebeurt er iets wonderlijks. In plaats van dat de stralen minder worden, worden ze juist krachtiger!
Als het teveel wordt gaan de luiken dicht
Aangemoedigd door dit succes durft Kyran nu een stapje verder te gaan. Zijn moeder wordt erop uit gestuurd om het hele raam vrij te maken. Nu het raam schoon is, kan hij de hele wereld zien en valt het licht van buiten naar binnen. Soms komt er teveel op hem af en dan kan het fijn zijn de luiken even te sluiten. Daarvoor heeft hij een knop, die hij zelf kan bedienen. Om dit systeem onder de knie te krijgen, mag hij elke avond voor het slapengaan de luiken naar beneden laten. Zo krijgt zijn lichaam rust en kan hij zich opladen voor de volgende dag.
Zoals een kind helemaal kan opgaan in een computerspelletje, zo kan Kyran zich verliezen in de buitenwereld. Dan denkt hij er niet meer aan om de luiken te sluiten. Daarom heeft hij een helper; een klein hondje dat gaat blaffen als hij weer spanning opbouwt. Het hondje laat zich niet makkelijk afschepen; hij gaat door totdat Kyran luistert. Zijn de luiken eenmaal gesloten, dan komt hij tot rust en kunnen ze samen spelen.
Als we denken dat we er bijna zijn, ontdekken we een indringer die via een zijdeur het hart binnendringt. Hij ziet eruit als een gemaskerde boogschutter. Kyran is bang voor hem en kruipt samen met het hondje weg in een hoekje. Nu wordt duidelijk wat Kyran bedoelde toen hij zei: 'Het is alsof een ander in mij zit en dan ben ik mezelf niet meer.' Wanneer de boogschutter het overneemt, heeft Kyran geen controle over zichzelf. Hij is dan letterlijk de weg kwijt.
Soms blijkt een vijand een helper te zijn
Maar dan gebeurt er iets waardoor alles een andere betekenis krijgt. De boogschutter doet zijn kap af en lacht naar Kyran. Hij gaat naast hem zitten en slaat een arm om hem heen. In plaats van een vijand blijkt hij juist een helper te zijn. Hij springt in als Kyran het niet meer kan bolwerken. Dan gaat hij aan het roer staan, net zolang totdat Kyran het stuur weer stevig in handen heeft. Nu Kyran beseft dat hij niet bang hoeft te zijn voor de boogschutter, kan hij dit aspect van zichzelf omarmen en kunnen ze zelfs vrienden worden.
Vol trots zit Kyran in zijn eigen controlekamer.
Anita Matheij is kindertherapeute, blogt op haar website en heeft het boek Ken je kind geschreven.
Reacties