Een bewogen middag in de huisartsenpraktijk: 'Volgende patiënt graag'

30 augustus 2014

Lianne de Ree heeft een bewogen middag achter de rug. Dochterlief (6), zoonlief (4) en een vriendinnetje van dochterlief (5) hebben in de speelgoedkist een dokterstas gevonden en besluiten een huisartsenpraktijk op te zetten. Toch een moedige stap in deze risicovolle tijd. Een dokter zonder patiënt is als een stamppot zonder aardappelen dus er wordt een slachtoffer gezocht. Haar blog: 'Gelukkig hoef ik pas over twee weken weer op controle.' 

Na overleg blijkt de viervoeter Louis niet geschikt als patiënt. Niemand van het drietal heeft diergeneeskunde gedaan. Ondergetekende mag de twijfelachtige eer hebben om een erg zieke patiënt te simuleren.

Blijkbaar beschik ik over een overtuigend acteertalent, want ze zijn er met z'n drieën al snel over uit: ik heb verschrikkelijke koorts. De eerste discussie volgt al snel, hoe moet nu de temperatuur opgenomen worden? Dochterlief is stellig: tussen de billen die thermometer. Het vriendinnetje vindt onder de oksel een betere methode. Tot grote opluchting van de patiënt wordt er consensus bereikt: de thermometer mag in de mond. Volgens dokter dochterlief is de koorts wel erg hoog: "Wel twaalf meter hoog” .Dit klinkt niet goed; ik voel me met de minuut zieker worden.

Het vriendinnetje kijkt ook nog even naar mijn gebit (de papa en mama van het vriendinnetje zijn alle twee tandarts). Het is nog veel erger dan in eerste instantie gedacht werd: ik heb ook nog een gaatje. De huisarts / tandarts duikt in de dokterstas, maar ze vindt daar niet het benodigde materiaal voor dit ernstig geval. In de speelgoed gereedschapskist van dokter zoonlief vindt ze een boor. Dochterlief en zoonlief kijken geschokt naar het vriendinnetje. Ze hebben alle twee nog nooit een gaatje gehad dus hadden -tot nu toe- geen idee dat een boor ook tot de standaard uitrusting van een tandarts behoort. Zoonlief roept verschrikt en met grote ogen naar het vriendinnetje: 'Je kunt niet in mama's hoofd boren, die boor is voor op de werkbank! Helaas: het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de huisarts /tandarts neemt mijn gebit stevig met de boormachine onder handen. Ze heeft er wel gevoel voor, zou het accuraat vasthouden van een boor erfelijk bepaald zijn?

Van schrik is wel meteen mijn koorts gezakt, dus word ik gezond verklaard door het drietal. Nu even bijkomen met een kopje thee op de bank.

Gelukkig hoef ik pas over twee weken weer op controle.

Lianne de Ree is docente Engels én moeder. Ze blogt regelmatig op haar eigen plek Lianne Schrijft.