Doen wat je zegt: 'Juf, ik wil later ook belangrijke dingen voor kinderen doen.'

28 december 2017

Natascha Bruti schrijft een stukje over een lijsttrekker van een politieke partij in haar stad Den Haag. Hij heeft voor een heel bijzondere tijd gezorgd in een groep 8 die zij - inmiddels al meer dan tien jaar geleden - had. Toen ze destijds het woord politiek liet vallen, waren er direct ongeïnteresseerde geluiden. Maar toen de klas mails ging sturen en er serieus antwoord werd gegeven, begon de politiek te leven. 'Juf, naar welke school moet ik om later in de politiek te gaan? Ik wil later ook belangrijke dingen voor kinderen doen.'

Het was in 2002. Ik stond voor een krachtige groep 8 in de Haagse binnenstad en zag dat ik een les over binnenlandse politiek mocht geven. Het lesje uit het boek was droger dan gort en zou geen kind bereikt hebben. Ik had de tijd mee, want juist waren in mijn stad verkiezingen. Toen ik het woord politiek liet vallen, kwamen de eerste ongeïnteresseerde geluiden. Ik hoorde zinnen die zij kennen uit hun omgeving: "Maakt tòch niet uit." "Dieven zijn het." "Saaaai." 

Ik nodigde hen uit van ons lokaal een soort stemlokaal te maken. We begonnen partijen te schrijven of ze ons wat materiaal wilden sturen om het lokaal mee op te leuken. Een aantal partijen gaf gehoor. De kinderen kregen er al meer schik in. We verfraaiden de affiches, lazen de punten, discussieerden daar over, we maakten eigen partijen.
Tijdens een discussie zei een doorgaans stil meisje: 'Maar juf, het maakt ze niet echt uit of zo weet je. Hoe het met ons gaat en zo.' Ze kreeg bijval van de rest van de groep. Ik vroeg: 'Oké, wat zouden jullie nu écht anders willen in deze wijk? Wat ontbreekt er?' Er kwamen ideeën te over. Wat het meest nodig bleek, was speelruimte. Ik vroeg hen brieven te schrijven. De essenties uit hun brieven bewarend stelden we een mail op, met de vraag aan partijen of er misschien speelruimte kon komen en waarom dat nodig was. Dit was een woensdag en ik zou de kinderen maandag weer zien.

Maandagmorgen stoven de kinderen op me af. 'En , en?? Ik zwaaide een mail boven mijn hoofd. 'We hebben één antwoord!' De kinderen juichten en wilden weten wat erin stond. Ik had deze kinderen in een half jaar nooit zo uitgelaten gezien. De lijsttrekker van onze lokale partij had zelf geantwoord en schreef in een betrokken mail dat hij hier werk van ging maken. De kinderen waren stil. De 'baas' van een partij had hen geantwoord, nam deze groep serieus en was bereid iets voor ze te doen. Ze waren onder de indruk. Een van de stoere jongens zei: 'Die man, weet je, die man gaat echt mijn stem krijgen als ik 18 ben.' Hij werd hierin bijgevallen door de hele klas.

Het was de dag dat de kinderen ontdekten dat elke stem telt, dat politiek wel degelijk werkt voor ons. Die periode leefden ze mee met de verkiezingen. Ouders zeiden me lachend en soms zuchtend dat ze moésten gaan stemmen van hun kind. En korte tijd later stond het speeltuintje er. De kinderen waren lyrisch. De klas was nu zelf druk bezig met kiezen voor voortgezet onderwijs. Een meisje kwam bij me staan: 'Juf, naar welke school moet ik om later in de politiek te gaan? Ik wil later als ik groot ben ook belangrijke dingen voor kinderen doen.'

Natascha Bruti opereert op een breed terrein van training en kindercoaching, onder de naam Thee met Koekjes - Van inspiratie tot realisatie.