De taal achter een zucht…

1 oktober 2014

Een paar dagen geleden ging Nienke de Vries haar dochter van 10 en zoon van 9 welterusten zeggen...

Ik liep langs de kamer van onze dochter. Ze had de logeerbank uitgeschoven en opgemaakt. Een tweepersoonsplekje vol kussens en knuffels, helemaal voor haar alleen. Er ontglipte mij een zucht waar heel eerlijk gezegd de volgende lading onder zat: ’Wat een gedoe, is dat nou nodig’. En ik vervolgde mijn weg richting de kamer van haar broertje om hem ook welterusten te zeggen.

Toen ik terug kwam had ze de bedbank weer opgeruimd en lag ze in haar eigen bed. Ik vroeg haar waarom ze dat gedaan had. ‘Je zuchtte en ik dacht dat je het vervelend vond’. Ik schrok en realiseerde mij het effect van mijn zucht: ‘Lieve schat, je hoeft niet op een zucht te reageren. Het is aan mij om te vertellen dat ik iets niet wil. Maar een zucht is geen taal waar je naar hoeft te luisteren. Die zucht was van mij. Daar hoefde jij niets mee te doen’.

Dit was een bijzonder en ook mooi moment waarop ik in mijn eigen spiegel mocht kijken.
Van zo’n dochter slaak ik een zucht van verlichting.

Nienke de Vries werkte als coach leerkracht en IB’er in Amsterdam. In Amersfoort werd ze adjunct-directeur en hield ze zich bezig met onderwijsontwikkeling, personeel en het coachen van zij-instromers. Nu is zelfstandig ondernemer en focust ze zich op thema’s als de professionele cultuur en de sociale veiligheid. Ze blogt op haar eigen site Nienke Werkt.