De praktijk met deze juf was anders, het kan dus wel...!

15 oktober 2017

Moeder Jolanda praat met de juf over de 'slechtgemaakte' leestoets van haar pleegzoon. Dat resultaat had zijn redenen. Gelukkig heeft ook de juf gezien dat de jongen bij de toets anders was dan anders. Daarom mag hij de toets overdoen, met klinkend resultaat. 

Afgelopen november kwam zoonlief thuis uit school. Boos. Héél boos. Ik liet hem even uitrazen en maakte warme chocolademelk voor hem. Zoals gebruikelijk. Ook benoem ik zijn boosheid. Gewoon, omdat ik het zie en dat hij dan weet dat ik hem zie. Niet negeren, is mijn ervaring.

Wanneer ik negeer, wordt de boosheid groter. Omdat hij zich niet gezien voelt. En ook omdat hij nog niet weet hoe hij zijn boosheid op een andere manier in contact kan brengen met mij.

Nadat ik zijn boosheid heb benoemd, vraag ik wat er aan de hand is en waarom hij zo boos is. Vaak geeft hij zelf aan dat hij er op dat moment niet over wil praten, wél later. Maar toen, die dag in november, schoten de woorden eruit: ‘Ik ben blijven hangen!’

Blijven hangen? Wat bedoelde hij ermee? Met horten en stoten kwam het hoge woord eruit. Die dag had hij een AVI-leestoets gedaan. Hij scoorde een E5 (niveau eindgroep 5), hetzelfde niveau als vorig schooljaar voor de zomervakantie. Niet vooruit gegaan en daarom voor zijn gevoel blijven hangen. Oneerlijk en onrechtvaardig voor zijn gevoel, want hij wist van zichzelf dat hij beter was gaan lezen. Dat onrechtvaardigheidsgevoel maakte hem van binnen razend. En hij wilde nooit meer lezen. School was stom!

Samen spraken we af dat ik het tegen zijn juf zou zeggen in het oudergesprek die week erop. Zelf kon hij die stap nog niet maken. Een week na zijn toets was het eerste oudergesprek gepland met juf Jet. Als betrokken ouder stelde ik de vraag over zijn gemaakte leestoets. En juf Jet reageerde daarop heel verrassend. Ze had hem werkelijk gezien toen hij de leestoets bij haar collega deed. En het was haar opgevallen dat hij anders was dan in haar klas. Duidelijk gespannen, waardoor de toets niet bracht wat hij werkelijk kon.

Juf Jet ging ervoor zorgen dat hij opnieuw getoetst zou worden. Een tweede kans. Ik was haar dankbaar en vertelde over zijn boosheid uit onrechtvaardigheid. Over het blijven hangen en over het nooit meer willen lezen. En niet maar naar school willen.

Toen ik thuiskwam, vroeg hij mij als eerste of ik het tegen juf had gezegd. En hij wilde weten wat juf zei. Toen hij hoorde dat de toets over mocht, omdat juf Jet had gezien, dat hij het heel spannend vond, sprong hij vanuit zijn bed een gat in de lucht. Zo blij! Een vreugdedans en vreugdekreten vulde zijn kamer. En meteen daarop zei hij dat hij elke dag ging oefenen met lezen thuis. Om te laten zien dat hij het kan.

En dat deed hij. Ik werd dagelijks voorgelezen en mocht hem niet helpen. En het ging als een trein. Medio december vorig jaar, een maand later na zijn eerste toets, werd zijn gevoel werkelijkheid. Niet E5, maar E6 was het resultaat. Een jaar vooruit in een half jaar sinds de voorlaatste toets vorig schooljaar. En een blijheid toen hij thuiskwam, met eenzelfde kracht als vorige maand zijn boosheid. Blij tot in elke vezel van zijn lijf.

Hij vloog om mijn hals toen hij thuiskwam. En hij ging daarna door met thuis lezen. Bijna dagelijks, zelfs in de kerstvakantie, ook buiten op straat.Alles wat leesbaar was op verkeersborden en straatnaamborden mochten we horen. Zijn doel? AVI-UIT scoren in de januari toets. Ik gaf hem de stappen aan: van E6, via M7 en E7 naar AVI-UIT. Misschien een te grote stap van december naar januari, waarin ook nog eens twee weken kerstvakantie?

De praktijk was anders. Het kan dus wel...

Afgelopen week kwam hij thuis. Met een glimlach van oor tot oor en in zijn hand een diploma. Het diploma van AVI-UIT. Een jongen die supergemotiveerd is geraakt. Omdat hij een herkansing kreeg van zijn juf, omdat zijn juf hem werkelijk zag, hem werkelijk zag met zijn faalangst. Zo kan dat dus werken bij een kind. Had juf hem niet gezien, dan was hij zeer waarschijnlijk afgehaakt.

Dank je wel juf Jet. Dank je wel dat je werkelijk mijn kind zag, waardoor hij zich kon laten zien…

Jolanda schrijft blogs over haar dagelijkse ervaringen als pleegmoeder. Wil je meer lezen over haar ervaringen, klik dan hier.