‘De leerkracht die ik liever niet wil zijn….’

21 oktober 2016

Boos, geraakt en ontdaan was Suze Roelofs toen ze het verhaal van de 4-jarige Guus hoorde. Hoe konden Senn en Loek zoiets bedenken? En erger:  hoe konden ze het ook nog vervolgens uitvoeren?  De meivakantie kwam voor de leerkracht op BS de Fonkeling in Berghem op het juiste moment. Er was ruimte en tijd om de dingen weer vanuit een ander perspectief te zien. Haar verhaal.

Vrijdag voor de vakantie kwam Guus samen met zijn moeder op school. De vraag was of de thuiscoach van Guus even tijd had? Natuurlijk had ze dat, vooral toen ze de gespannen gezichten zag.

Guus kwam niet uit zijn woorden, er waren alleen maar tranen.  Moeder deed zijn verhaal voor hem. Senn en Loek zouden een plan hebben bedacht om Guus ‘te pakken’, om zijn keel dicht te knijpen en te kijken wat er zou gebeuren. Het plan werd uitgevoerd in de pauze en de schoolbel bleek zijn redding. In de ogen van Guus was hij anders echt dood geweest. Wat een ervaring en wat een angst voor een kind van vier!

Direct na het gesprek koppelde mijn collega dit terug aan ons, het team van coaches van unit 1. Ik voelde zoveel boosheid, dat het te laat was om goed na te denken. Op het moment dat ik mezelf kwijtraak,  ben ik niet in staat om goede interventies te nemen. Als ik boos word, ben ik te laat.

We bedachten hoe we het zouden aanpakken, welke straf Senn en Loek zouden krijgen. We konden, met deze twee jongens, op deze manier de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen. Vooraf, zonder het verhaal van ‘dadertjes’ te horen, was het oordeel en het vonnis al besproken.

Senn werd dezelfde middag nog gebeld en kwam samen met moeder langs. De coach van Senn voerde het gesprek. Het verhaal van Guus bleek helemaal te kloppen. Hem werd twee dagen ‘buitenspelen’ ontzegd. Zo begon voor Senn de vakantie. Twee weken zonder school, twee weken niet in de gelegenheid om Guus onder ogen te komen. En Loek? Hem konden we zelfs niet meer bereiken, hij was onderweg naar Spanje.

En toen was  er vakantie. Ruimte voor een ander perspectief.

Ik wil als leerkracht mijn kinderen als individuen zien en gun ze hun eigen ontwikkeling. Ik stel me op als iemand die altijd beschikbaar is. Voor steun, voor vragen. .

Ik vroeg mezelf deze twee weken vaak af waarom ik me zo had laten meenemen in de situatie. Hoe kan ik zo handelen en denken, zonder dat ik de twee jongens heb gehoord? Zij hebben een verhaal en handelen vanuit de mogelijkheden en behoeften die ze hebben. Het was de moeite waard geweest het gesprek  met ze daarover aan te gaan en écht te luisteren naar het kind. Ik heb hun eigen verhaal helemaal niet kunnen horen.

Daarna kan ik altijd nog duidelijk maken, dat het echt niet kan wat ze gedaan hebben. Dan was deze vervelende gebeurtenis een positief effect gehad op onze relatie.

Terug naar de eerste schooldag na de meivakantie. Ik zit met mijn zoontje tijdens de inloop al te werken.  Al snel schuift Loek met zijn moeder bij ons aan tafel aan. Ik voelde me niet prettig. Vervolgens komt ook Senn erbij. Nog voordat het gesprek over de vakantie op gang komt, vertelt Senn over het gesprek met de coach en de straf die hij heeft. ‘Ik mag twee dagen niet naar buiten! Ben jij ook al naar het gesprek geweest?’

Loek kijkt zijn moeder aan en zegt: ‘Nee, ik moet vanmiddag.’

Suze Roelofs-Emonds, leerkracht op BS de Fonkeling