De kleine man wil niet naar school. Echt niet! Wat nu?

20 januari 2017

‘Mam, ik wil vandaag niet naar school!’ De zoon van Mieke Michiels -  zes jaar – komt ermee, ook voor zijn moeder geheel onverwacht. Gelijk geeft ze het politiek correcte antwoord: ‘Jawel schat, alle kindjes moeten gewoon naar school, jij ook.’ Maar daarmee is het nog allesbehalve gedaan. Haar zoon blijkt iets anders nodig te hebben. Een blog: ‘In mijn grote bed ligt een klein, geëmotioneerd kind en ik ben alleen bezig het huishouden te managen.’

Het is maandagmorgen, half acht. Mijn wekker is net gegaan. Ik moet eruit, maar denk: ‘Ach, nog ff liggen...’ Mijn middelste zoontje van zes is als eerste wakker en kruipt nog lekker even bij mij in bed. Zoals gebruikelijk heeft hij zijn gehoorapparaten nog niet in. Twee jaar geleden is vast komen te staan dat hij een progressief gehoorverlies heeft.

Hij kruipt wat dichter tegen mij aan en duwt zijn koude voetjes onder mijn benen. Hij begint te lachen. Hij weet dat ik hier altijd een gekscherende opmerking over maak, dat hij weer met zijn "koude klompjes" bij mij komt liggen. Maar wat vind ik het stiekem heerlijk dat hij die nabijheid opzoekt.

Dan komt het. Vanuit het niets zegt hij ineens: ‘Mam, ik wil vandaag niet naar school!’ Gelijk geef ik het 'politiek correcte' antwoord: ‘Jawel schat, alle kindjes moeten gewoon naar school, jij ook.’

Tegelijkertijd zie ik dat het al tien over half acht is. We moeten eruit. Ik stap uit bed en bedenk me wat ik nog allemaal moet doen in drie kwartier: De twee andere kids moeten nog wakker gemaakt worden, aankleden, tanden poetsen, haar nog wat stylen, brood moet nog gesmeerd worden, fruit maken, de gymtas moet nog mee… Opschieten dus!

Mijn zoontje begint te huilen. ‘Mama, ik wil echt niet naar school!’  Daarop reageer ik kort, maar duidelijk: ‘Je moet nu echt opschieten, vriend, want anders gaan we het niet halen.’

Ik ga door met aankleden. En loop naar de andere twee om hen wakker te maken. Ondertussen begint er iets aan mij te knagen. In mijn grote bed ligt een klein, geëmotioneerd kind en ik ben alleen bezig het huishouden te managen. Dit voelt niet goed.

Ik loop naar hem toe en kruip, met kleren aan, bij hem in bed. Ik zeg niks. Geef hem een knuffel en aai hem over zijn bol. Hij begint harder te huilen. Ik vraag aan hem waarom hij niet naar school wil. Met horten en stoten komt eruit dat hij het moeilijk vindt op school zonder zijn solo-apparatuur. Hij vertelt dat hij niet alles goed kan horen, weet niet of hij het goed doet. In de kerstvakantie is zijn solo-apparatuur ter reparatie naar de fabriek gestuurd. We waren in de hoop dat deze spoedig retour zou worden gestuurd, maar inmiddels is het drie weken later. Dat betekent dat hij nu al ruim een week keihard moet werken en het enorm veel energie kost om alles te volgen in de communicatie om hem heen.

Ik geef hem een knuffel en complimenteer hem dat hij dit zo goed verteld heeft aan mij. Ik vraag hem hoe ik hem kan helpen. ‘Dat hoeft niet, mama.’ De kleine, dappere man lost het zelf wel op. Wat een veerkracht, doorzettingsvermogen en flexibiliteit!

En jij mama, in de hectiek van de dag was er even geen ruimte voor je kleine vent die even zijn gevoel kwijt wou, zijn emotie met je wilde delen en even jouw warmte en geborgenheid wilde voelen.

Ik geef hem een kus op zijn hoofd en hij springt uit bed, hij zegt: ‘Kom mam, opschieten anders zijn we te laat op school.’

Mieke Michiels is moeder van drie kinderen en Intern begeleider op BS de Vijf Hoeven in Tilburg. Ze volgde recent het traject Pedagogische tact.