De brugklas: 'Zou ze hier haar plek vinden, blijft ze bij zichzelf of gaat ze blind mee met de groep?'

28 november 2016

'En opeens is het dan zo ver. Ze vertrekt zwaaiend op weg naar haar nieuwe school. Een nieuw leven, waar ik steeds minder deel van uitmaak', schrijft moeder Miranda Loonstra. Haar dochter gaat naar de middelbare school en dat roept herinneringen op aan haar eigen schooltijd. 

Op naar het voorgezet onderwijs, de plek waar nieuwe vriendschappen ontstaan, maar ook pesten en groepsdruk, erbij willen horen. Mijn eigen verleden doemt opeens op. Wat wilde ik er graag bij horen, bij die populaire meiden. De onzekerheden, de grenzen die je overgaat terwijl je weet dat het eigenlijk niet goed is. Nee, het voortgezet onderwijs voor mij was - vooral in de brugklas - geen pretje.

En nu maakt mijn eigen grote dochter die grote stap. Onzekerheden duiken op, ze voelde zich op de basisschool soms buitengesloten en was onzeker, zou ze hier haar plek vinden, blijft ze bij zichzelf, of gaat ze blind mee met de groep?

De eerste weken gaan voorbij. Vrolijk komt ze thuis en vult de kamer met haar verhalen, of ze appt met de vraag of ze nog even bij een vriendin mag blijven. Ik zie haar genieten.

Als het brugklaskamp eraan komt staat er een week van tevoren al een veel te grote tas klaar in haar kamer. Er wordt geshopt, ge-appt en via andere social media druk overleg gevoerd. Als puber heb je een druk leven.

De vrijdag na kamp staan enthousiaste ouders de kinderen op te wachten. Als ik mijn dochter de bus uit zie komen wordt mijn blije gezicht beantwoordt met een matte glimlach. ‘En, hoe was het?’, vraag ik haar. ‘Hmm, leuk hoor.’

Langzaam komen de verhalen los: bij wie ze op de kamer sliep en wat ze gedaan hebben. Bij de namen van de kamer hoor ik geen namen van vriendinnen. Weer doemt mijn eigen verleden op. Zo neutraal mogelijk vraag ik aan haar: ‘Wilde je niet bij je vriendinnen op de kamer?’ ‘Nee hoor, ik heb gekozen voor de rustige kamer, ik wil ’s nachts ook nog gewoon kunnen slapen.’

Een week later komt ze verontwaardigd thuis. Ze was nog even bij twee vriendinnen gebleven. Die vonden het grappig om in een kluisje van een andere vriendin rotzooi te stoppen. Mijn dochter vond dat helemaal niet grappig en heeft ze proberen tegen te houden. Dat werd haar niet in dank afgenomen. ‘Wat ben je toch braaf!’

Ik wil er op reageren, maar krijg daar niet eens de kans voor. ’Wacht even mama, ik wil even die andere vriendin een appje sturen. Lijkt me zo vervelend voor haar als ze maandag op school komt en die rotzooi in haar kastje vindt.’

Mijn knappe kind, wat ben ik ongelooflijk trots. Als je ten overstaan van je vriendinnen je eigen grenzen bewaakt, goed voor je zelf zorgt en ook nog eens goed voor de ander…

Ze komt er wel, ons grietje!

Miranda Loonstra is moeder en werkt haar hele leven al in het onderwijs, als leerkracht en directeur.

Dit verhaal - en vele andere verhalen uit haar opvoedings- en onderwijspraktijk - heeft Miranda gebundeld in het boekje 'Verhalen van juffrouw Mier'. Het boekje is voor 10 euro te bestellen op de website van Miranda Loonstra.