De angst en onzekerheid die horen bij het volwassen worden

18 oktober 2017

Leraar Linda Wispels luisterde op de Onderwijsavond van 5 oktober naar socioloog Iliass el Hadioui, waar hij sprak over het 'volwassen worden' van jongeren in grote steden; een moeilijke opdracht wanneer zowel de school als de thuissituatie en de straat hen vraagt om keuzes te maken, die niet altijd met elkaar rijmen. Keuzes maken en verantwoordelijkheid nemen daarvoor, daar komt vaak onzekerheid en angst bij kijken. Linda schreef er deze fabel over. 

 

Als ik mijn ogen sluit, dan hoor ik het nog.

Het kolkende water dat golf na golf over zichzelf heen buldert en zo een weg naar buiten zoekt. En als ik dan heel rustig blijf, dan voel ik weer de afstand van toen. Daar, met mijn voeten in het zand, kijkend naar de overkant. En het water wat me daarvan gescheiden hield.

Niet eerder heb ik gedacht aan oversteken. Dat was ook niet echt nodig, want dit was waar ik hoorde. Ik werd gezocht en gevonden, ik volgde mijn weg zonder te verdwalen; ik wist met een precieze zekerheid te zeggen dat dit mijn wereld was.

'Ach', had de egel wel eens verzucht, 'je gaat het vast nergens beter hebben dan hier' en terwijl hij een arm om me heen sloeg, nam ik daarmee genoegen.

Maar niet lang daarna, vlak nadat ik de das had bezocht en op weg was naar huis, trok de overkant mijn aandacht. Het was alsof het wenkte en het maakte me nieuwsgierig. Fel, helder licht keek me aan, doofde en verlichtte me opnieuw. Het was alsof er iemand naar me zwaaide; iemand die me in het donker zag en me wilde vertellen over de andere kant. Over de mogelijkheden en de kansen, nieuwe wegen waar je kunt verdwalen, maar waar je uiteindelijk iets nieuws ontdekt.

Het was alsof ik zag dat ik anders kon dan hier, maar niet zeker wist of ik dat durfde.

De volgende ochtend vertelde ik de mol wat me was overkomen. De mol zweeg en keek me aan, met kraalogen die net zo donker waren als de nacht ervoor.

'Een sprong naar de overkant is een sprong in het diepe. Spring je naar daar, dan ben je niet meer hier.'

Ik zuchtte en dacht aan de woorden van de mol. Oversteken betekende misschien wel loslaten en weten dat ik nergens bij zou horen. Dat ik alleen zou zijn en niet zou weten wat ik aan zou treffen aan de overkant.

Ik besloot te blijven en tevreden te zijn met hier.

Niet lang daarna vond ik mezelf terug bij het water, met mijn voeten in het zand, kijkend naar de overkant.

'Het doet je pijn, hè?' zei de raaf, terwijl hij dichterbij kwam. 'Ik zie dat de overkant jou niet loslaat.' Ik knikte en wist dat de raaf gelijk had.

'Maar met de oversteek raak je dit niet kwijt.' De raaf wees naar het woud dat achter ons lag. Het woud wat mijn thuis was, dat mij begreep zoals ik haar begreep. 'Dit is wat je altijd met je meeneemt', vervolgde de raaf en hij drukte het op mijn hart. 'Zonder dit woud te kennen, begrijp ik hoe belangrijk het voor je is. Ik vraag je niet om het los te laten. Ik vraag je om ook iets nieuws te ontdekken.'

Ik zweeg en keek naar de raaf. Hij boog voorover en reikte naar het touw dat voor me in het water dobberde.

'Laat het je leiden naar de overkant, houd het vast als de stroming sterk wordt en gebruik het om verbinding te houden met wat hier zo waardevol voor je is.' De raaf legde het touw in mijn handen. Ik pakte het vast en het touw spande zichzelf. Voorzichtig zette ik mijn eerste passen in het water. De kou schrikte me af, maar ik vond de waarheid in de woorden van de raaf.

Na een flink aantal meters keek ik op en voelde de warmte van het felle licht. Ik sloot mijn ogen en even was het stil.

Het touw lag in mijn handen, maar het was toen daar, halverwege het water, dat ik meer voelde dan dat. Ik keek achterom.

De mol, de das en de egel. En of ik misschien een beetje door kon lopen.

Linda Wispels is basisschoolleerkracht en volgde onlangs het traject Pedagogische Tact.