Dan vraag ik of meester Paul passend onderwijs geeft: 'Jaah', roept de klas.

9 juni 2016

In juni 2014 stapte leerlingbegeleider Martine Huurman de klas binnen van Meester Paul. Ze wilde weten wat de kinderen hadden gehoord over het begrip 'Passend Onderwijs'. Het begrip leek abstract en misschien zelfs ver weg, maar passend, dat was in ieder geval wat hun meester doet. En dat begrepen en motiveerden ze volop. Hoe zouden de kinderen nu, twee jaar later, denken over het begrip? Hebben ze iets gemerkt van de verandering of - misschien wel beter - is het al vanzelfsprekender geworden dat onderwijs meer "passend" is? Hieronder Martine's weergave van het gesprek in 2014.

Dit verhaal hoort bij het eerste magazine van hetkind: Passend Onderwijs. Niemand buitengesloten. Het magazine van hetkind is een halfjaarlijkse uitgave. Het themanummer ‘Grenzen’ is de vierde in de reeks en kan via deze link besteld worden.

Op uitnodiging van meester Paul mag ik de kinderen in zijn klas bevragen over passend onderwijs. Na een korte inleiding over de reden waarom ik vandaag als journalist binnen kom, vertel ik de kinderen dat het onderwerp van gesprek héél interessant is... Passend Onderwijs!

En toen werd het stil. Zo stil is het de hele dag niet geweest in de klas. De kinderen kijken me vragend aan. Sommige kinderen, die eerder op het puntje van hun stoel zaten, zakken onderuit. Blikken worden uitgewisseld, er wordt hard nagedacht.  ‘Passend…?’ een meisje begint als eerste iets te zeggen. Daarna hoor ik een jongen roepen 'Onderwijs dat past'. En zo begint de term Passend Onderwijs langzaam vorm te krijgen.

Op de vraag, wie van de kinderen van Passend Onderwijs heeft gehoord gaat één vinger de lucht in. Ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. 'Heeft verder niemand van Passend Onderwijs gehoord? Ook niet ergens in de verte?' Dan reageren meerdere kinderen enthousiast. 'Ja, we hebben wel zo’n armbandje gekregen.' De kinderen vertellen over een armbandje wat aan alle kinderen is uitgedeeld: ‘Passend onderwijs, ik hoor erbij’.

Ik  ben nog niet overtuigd. Dus vraag ik verder. Eén vinger: 'Passend Onderwijs is bijvoorbeeld dat kinderen zelf kunnen kiezen waar ze naar school willen.' Dat is een begin. Maar waarom zou je naar een andere school willen?  'Als je een stoornis hebt ofzo.'

Dan vraag ik of meester Paul passend onderwijs geeft. 'Jaah!' Daar wil ik meer van weten.
'Hij is grappig', wordt gezegd en de rest van kinderen knikt instemmend. 'Hij legt alles goed uit.' En dan hoor ik een stem van een jongen die nog niets heeft gezegd: 'Je mag in de week wel duizend keer bij hem komen met vragen, ook al heeft hij het al uitgelegd.' En daar wordt in deze klas een kern geraakt.

Meester Paul biedt de kinderen passend onderwijs door beschikbaar te zijn, wel meer dan duizend keer in de week. Zonder verwijt, met open armen. Hij ziet de kinderen, met hun mogelijkheden en beperkingen. Dit in combinatie met humor en betrokkenheid. De kinderen vertellen dat ze geen saaie dagen hebben bij hem. Dat betekent hard werken voor zowel meester Paul als de kinderen. Maar dat kan omdat hij altijd iets achter de hand heeft. Kinderen die niet luisteren gaan op de kop de prullenbak in.

Passend Onderwijs. Onderwijs dat past. Duizend keer vragen in de week, met een glimlach naar en school en met een glimlach naar huis. Dat kan door te zien waar de onderwijsbehoeften van de leerling liggen. Niet méér verwachten dan de leerling kan, uitdagen in werk op basis contact en het investeren in de relatie met de leerlingen. Mét achter de hand: een prullenbak!

Drs. Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.