‘Dag Benjamin met je tatoewasies…’

20 december 2015

Benjamin komt de fiets lenen van zijn moeder Laura, lerares op De Werkplaats in Bilthoven. Zij is even weg (buiten het klaslokaal) en Benjamin maakt kennis met de kleuters, die de tas van de juf - waarin de fietssleutel zit - vurig beschermen. Na een korte woordenwisseling keert Laura terug. Ze signaleert een nieuwsgierigheid bij de kinderen en grijpt de situatie aan om duidelijkheid te scheppen. Haar blog: 'Wie is die grote jongen in de klas?'

Maandagmiddag heb ik tijdens de siësta altijd ‘pleinwacht’ als de kleuters op de bedjes liggen. Ik ben net de bedjes aan het opruimen als mijn zoon Benjamin langskomt om mijn fiets te lenen. ‘De sleutel zit in mijn tas,' roep ik naar hem als hij het kleuterlokaal in gaat. Iets later hoor ik een kleuter roepen: ‘Nee, dat mag niet, die tas is van de juf!’ ‘Maar de juf is ...,’ hoor ik Benjamin zeggen. Zijn stem komt er niet boven uit.

Ik loop naar binnen. Daar staat Benjamin met mijn tas en sleutelbos in zijn handen. Een heleboel kleuters staan om hem heen. Benjamin haalt zijn schouders op. ‘Oké, ga allemaal maar even zitten,’ zeg ik hen. En, zachtjes tegen Benjamin: ‘Jij ook.’

Denny zit op mijn schoot. De kleuters kijken naar Benjamin, terwijl hij een stoeltje pakt en in de kring gaat zitten. ‘Zo, wie denken jullie dat hij is,’ vraag ik.

'Het is je vader!’ zegt Tijn.
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, hij is niet mijn vader!’
‘Dan is het je man!’ antwoordt Zonne.
‘Nee,’ zeg ik, ‘ook niet mijn man.’
‘Is het dan je opa?’ vraagt Marc.

Benjamin heeft een grote grijns op zijn gezicht en kan zijn lachen bijna niet inhouden.
‘Je broer dan?’ zegt Jelle.
Ik schud wederom met mijn hoofd: ‘Nee, ook niet mijn broer!’
Ze hebben totaal geen idee wie de grote jongen is die bij hen in de kring zit.
‘Was hij eerst een baby?’ fluistert Denny, net hard genoeg, in mijn oor.

Alle kleuters kijken naar Benjamin en dan naar mij.
Ik knik. ‘Ja, eerst was hij een baby en toen zat hij in mijn buik!’
‘Hij is je kindje,’ zegt Fenna enthousiast.
‘Precies, hij is mijn kind en hij heet Benjamin.’
‘Hoi Benjamin,’ zegt Fenna.

Nu eindelijk duidelijk is wie hij is, zegt Nick, die naast Benjamin zit: ‘Hij heeft ook tatoewasies!’
‘Ja’ zegt Benjamin tegen Nick, ’Dat klopt, hier op mijn armen!’
‘En ook daar!’ zegt Nick en wijst naar zijn gezicht.
Benjamin staat op. ‘Doei, ik ga weer, anders kom ik te laat op mijn werk. Tot straks!’
‘Dag Benjamin met je tatoewasies…’ roept Nick hem na.

’s Avonds als Benjamin uit zijn werk komt, zegt hij: ‘Wel grappig dat ze dat riepen: Die tas is van de juf! En die ene kleine dacht dat ik ook een tatoeage op mijn kin had: m’n moedervlek!’

Laura Loupatty is werkzaam als leerkracht op de Werkplaats Kindergemeenschap in Bilthoven,  Ze schrijft over haar praktijk op haar eigen blog