Coronablog 5: Licht in het donker brengen. Ik kan het niet alleen. Ik kan het met vrienden om me heen.

23 april 2020

In zijn vijfde blog in de coronatijd schrijft Rob Bekker: 'We kunnen onszelf-als-samenleving nu van de zachte kant laten zien.'

Ik hoor in een podcast: “Hoe wegen we af wat we ze thuis laten doen? En er is verschil in de inzet van de een en de ander; in wie er nu voorop kan gaan en wie dat in de bekende situatie deed. Dat verschil is er en dat is niet goed of slecht. We doen wat we kunnen doen en oordelen niet over elkaar. Misschien worden we van deze crisis allemaal wel wat zachter”.

Ik bezin me op zachte kracht en op de nederigheid die we ons in het westen voornamen nadat Susan Sontag in september 2001 een artikel had geschreven over de moed die het vergt om een vliegtuig in een wolkenkrabber te sturen. Die filosofie werd door weinig mensen gevreten.

Ik bezin me op: Hoe interacteren we, hoe samen we? Dan is het in de nieuwswereld in week drie van de ‘intelligent lockdown’ wel pijnlijk om te zien en horen hoe de Nederlandse regering van een democratisch en trots volk er met gestrekt been in gaat als zuidelijke landen om financiële steun nu vragen. Wie heeft de regie, bij ons op de vloer danst ook het mt op het slappe koord gespannen tussen controle en vertrouwen.

Ik hoor, en weeg af: “Je ziet elkaar in de digitale wereld in het werk en dat is een winst. Wie komen tot rust, en worden reflectiever; wie worden onzeker? Wie vindt het spannend? Doen we het goede, hoe weten we dat? Hoe ga je hiermee om? Onzekerheid is een machtige staat van zijn. De hele samenleving is wankel en wiebelt.”

Vreten we dat soort overwegingen of worden we boos over twijfels en beschouwingen, en willen we het oude kopiëren in het nieuwe format?

Ik bezin me (bezinnen wij ons, samen) op mijn secure base, mijn kern van zekerheid binnen de grenzen van tast en twijfel die ik toelaat. Dat deed ik al door die balans van tasten, vragen en weten in een boekje te visualiseren -work in progress. Geen luchtfietserij, keiharde zachte kracht.

“De lucht wordt schoner, ik voel het aan mijn longen, de wereld reinigt zich van ons.” Die ervaring heb ik nog niet. Van mijn leerlingen verneem ik niet dat ze al verbetering van de luchtkwaliteit opmerken.
Het is stiller op straat. Ik loop over de busbaan naar de winkel en terug naar huis. Alle ruimte voor mezelf maar ik kom daar niet vaak en aan mijn werkkant van het huis wordt geschilderd dus ik ruik vooral verf.

Op het trottoir staat een uitgerekte rij jonge mensen bij een lokale kleine koffiezaak. De studenten hebben thuis geen cappuccinoapparaat. Tussen 9 en 14 uur halen ze hun opkikker bij Koffie & ik, alternatief werkadres.

Hoe leef je met schoon en met stil?

“Kiezen we voor controle of vertrouwen? Op afstand werken maakt een kanteling mogelijk. Is iedereen mee? Is iedereen zo snel al in een structuur?” In mijn waarneming sputteren vooral mijn generatiegenoten, de entertainers oude stijl die al zoveel onderwijsvernieling over zich heen kregen. Ze hebben het moeilijk om te blijven spelen, zijn verontwaardigd. Hebben bemoediging nodig, en ramen die open kunnen, iemand die even zwaait; en niet ten afscheid. De jongere collega’s zullen voor de zomer vertrekken want de helft van de leerlingen gaat naar een vervolgopleiding dus hebben we aan het begin van het schooljaar werk voor minder mensen. Daar wil ik nog helemaal niet aan denken want ik heb er geen invloed op en - hoor ik van vele anderen - we houden ons vast aan hooguit een week vooruit denken om de moed er in te houden.
 
“Je weet zelf ook wel wat je goed doet en wat niet. We kunnen onszelf-als-samenleving nu van de zachte kant laten zien. Wij zijn waardevol voor elkaar. Je weet zelf wel wanneer je het goed doet en wanneer je het niet goed doet.” Ja, daar is eigenlijk niets in veranderd, dat je dat voor jezelf weet. De verandering is dat je nu niet weet wie dat nog meer van jou weet, en dat je weer in half vol / half leeg -denken terugvalt terwijl je echt wel wist dat het erom gaat dat je weet waar de kraan is.

Toch valt er een collega de boot uit zonder dat hij dat zelf erkent, vrienden nemen hem op en verzorgen hem maar hij blijft rare berichtjes zenden. Ook een enkele leerling duikt uit beeld, zegt midden in de nacht dat hij niet over zijn problematiek kan praten. Door mijn hoofd gaat bij deze vaardige muzikant While My Guitar Gently Weeps.      

“When you play music, you bring light into the darkness” –  (Carlos Santana)

Blijven spelen. Mature play. Samen, ai ai ai, wat hebben we elkaar nodig.

Rob H. Bekker werkt sinds 11-11-1986 op de internationale schakelklassen in Utrecht. De school heeft sinds 3 jaar een naam: Ithaka.