Column: "Wildplassers op school!"

23 juli 2012

Drie leerlingen hebben in de struiken geplast, hoor je van een aantal kinderen. Wat doe je als leerkracht? Mieke Thissen-Derikx vertelt erover. Ze is leerkracht op de Taalbrug in Blerick.

Wildplassen

Een collega komt in de pauze naar me toe: “Een paar kinderen vertelden vanmorgen dat Max, Lars en Glenn in de struiken hebben geplast bij het voetbalveld.” Ik pak me een tweede kop koffie, bekijk op de computer even vlug op internet hoeveel “wildplassen” kost. En met deze informatie stap ik de klas in.

Na een uur hard werken, staat er drama op het programma. Ik vraag drie vrijwilligers naar voren. ‘De wildplassers’ melden zich spontaan aan. Ter introductie op het toneelstuk stel ik de drie jongens aan rest van de klas voor:

de politieagent,
de man,
de hoofdagent
en ik ben de verteller.

De jongens nemen hun rol heel serieus en ik begin te vertellen:
“Er was eens een man. Hij liep door de stad. Het was een prachtig mooie zondag en hij genoot…… Maar ineens moest hij wel erg nodig naar het toilet, nergens in de buurt was er één te vinden. Zijn blaas zat toch echt vol en hij moest heel erg. Hij kon het niet meer ophouden en hij zag dan ook geen andere optie om tegen die ene boom een eindje verderop te gaan staan………”

Lars speelt vol overtuiging zijn rol. Hij neemt een plassende houding aan (tegen de overheadprojector) en op dat moment gaat mijn verhaal verder: De twee agenten komen net aangelopen…..

De andere kinderen vinden het geweldig en de drie toneelspelers krijgen een flink applaus. Met een big smile op hun gezichten gaan ze zitten. Niets vermoedend en ook geen link leggend met hun actie.

Een jongen vraagt of we het nog eens kunnen spelen. Dat vind ik een goed voorstel en we spelen het hele spel nog eens met drie andere kinderen. Ook na deze tweede keer valt er nog geen kwartje… En ook niet na een derde spel.

De klok loopt echter al tegen twaalf uur en we moeten gaan eten. “Ik denk dat ik van drie kinderen uit de klas ook nog negentig euro krijg”, zeg ik ter afsluiting. Glenn en Max moeten een beetje lachen. Max grijpt direct in zijn laadje, haalt zijn kladblok tevoorschijn en schrijft “90” op een blaadje, scheurt het af en geeft het aan me.  Glenn ziet het en doet hetzelfde. Ik denk nog even: zal ik ingaan op het feit dat een briefje van “90” niet bestaat?

Op hetzelfde moment zie ik het gezicht van Lars: bedrukt en in zichzelf gekeerd. Hij is ook een briefje aan het schrijven. De rest van de klas vind het wel amusement. Na een paar seconden komt Lars naar me toegelopen met een briefje, geeft het en zegt: ‘Sorry juf’.

Als iedereen klaar is met eten en naar buiten mag, blijft Lars zitten. Normaal is hij niet van het voetbalveld af te slaan (zelfs niet voor een plasje), maar deze pauze blijft hij binnen. Hij heeft geen zin. Lars is tot na de warming-up van de gymles erg timide. Ik besluit om te gaan slagballen in plaats van blokjesvoetbal…

Mieke Derikx, De Taalbrug
De Taalbrug is een verzamelnaam van de drie scholen voor kinderen met communicatieve en auditieve beperkingen: De Beemden, De Horst en Ekkersbeek. Door een steeds intensievere samenwerking en een bundeling van onze kennis en vaardigheden kunnen wij onze leerlingen een meer individuele aanpak bieden, afgestemd op de specifieke problematiek.