Column: Pechvogel

23 juli 2012

Dennis Oomen is leraar op basisschool De Stuifhoek in Made en volgde de opleiding Pedagogische Tact. Hij weet met kleine verhalen over het werken met zijn groep te vertellen waar het hem om gaat: leraren en leerlingen hebben elkaar nodig om ZIN te krijgen.

Vanochtend staan Jochem en zijn vader bij de deur op me te wachten. Jochems moeder heeft gisteren een lichte beroerte gehad en ligt in het ziekenhuis. Jochem, vaak erg beweeglijk en nadrukkelijk aanwezig, staat er nu angstig en wat ongemakkelijk bij. Jochem krijgt het momenteel nogal voor de kiezen. Zijn ouders hebben ongeveer een maand geleden besloten om uit elkaar te gaan. Jochem wil daar eigenlijk nooit over praten. Niet met mij, ook niet met zijn klasgenoten. De bel gaat en ik vraag Jochem de kinderen binnen te laten. We starten op volgens het vaste programma van deze dag: Lezen, coaching en rekenen. Een kwartier voor de ochtendpauze nodig ik de kinderen uit om een kring te maken voor een groepsgesprek. Ik zorg dat ik dicht bij Jochem in de buurt zit.

“We hebben een grote pechvogel in ons midden. Jochem heeft iets ergs meegemaakt en wil daar misschien zelf over vertellen?” Jochem knikt instemmend. “Mijn ouders gaan uit elkaar en mijn moeder ligt in het ziekenhuis”. Een indrukwekkende stilte valt. Deze heftige mededeling zag de klas duidelijk niet aankomen. Met spanning wachten de kinderen af op wat er verder komen gaat. “Kun je eerst vertellen wat er met je moeder is gebeurd?” Jochem vertelt tot in detail wat er zich gisteren heeft afgespeeld, wat dat met hem deed en hoe de verwachtingen zijn. Verschillende klasgenoten vullen het verhaal aan met eigen ervaringen. Dan vraagt Wouter, een goede vriend van Jochem, wat er met zijn ouders aan de hand is. Wanneer Jochem wil gaan vertellen wat er nog meer loos is wordt hij onderbroken door de bel voor de pauze. Het valt me op dat er geen kind is dat aanstalten maakt om naar buiten te lopen. Iedereen blijft oprecht betrokken en wil dat Jochem zijn verhaal nu voortzet. Als Jochem is uitgesproken steekt zijn vriend Wouter hem een hart onder de riem. “Aan het begin van dit schooljaar zouden mijn ouders ook uit elkaar gaan. Nu zijn ze nog samen en gaat het weer veel beter”. Voor het eerst vandaag laat Jochem zijn mooie lach zien.

Wanneer ik na het brigadieren, aan het eind van de dag, terugkom in het lokaal is er tot mijn grote verbazing nog één jongen binnen. De jongen, die normaal altijd als een van de eersten naar buiten stormt zit nu achteloos wat te experimenteren met de pc. Ik besluit gewoon mijn ding te doen en hij doet het zijne. We praten niet maar toch voelt het alsof mijn aanwezigheid er  enorm toe doet.

“Tot morgen  meneer”.

“Doe de groeten aan je moeder”.

 

Dennis Oomen