Column: Minister Sander

29 september 2011

Dennis Oomen is leraar op basisschool De Stuifhoek in Made en volgde de opleiding Pedagogische Tact. Hij weet met kleine verhalen over het werken met zijn groep te vertellen waar het hem om gaat: leraren en leerlingen hebben elkaar nodig om ZIN te krijgen.

Terwijl ik een volgende groep welkom heet bij de deur, zie ik Sander  luidruchtig binnen komen. Wat onwennig nemen de kinderen plaats op de stoelen die in een onbekende opstelling staan. Vol verwachting luisteren de kinderen naar mijn instructie, met uitzondering van Sander. Hij lijkt de onderkant van de stoelen interessanter te vinden. Tevens produceert hij een soort geluiden die lijken op  een robot ,die nodig toe is aan een smeerbeurt.

Ondanks dat Sander al snel de aandacht op zich heeft weten te richten, besluit ik zijn storende gedrag te negeren. Nadat de afspraken gemaakt zijn met de groep dank ik Sander voor zijn demonstratie. Verbaasd komt hij onder de rij met stoelen vandaan en kijkt me verward en nieuwsgierig aan terwijl hij voor het eerst op een stoel gaat zitten. “Nadat we hebben kunnen zien wat niet de bedoeling is, nodig ik Sander uit om nu te laten zien hoe het ook kan.” Ik nodig hem uit naast me te komen zitten. We hebben immers een soort scheidsrechter nodig die de gemaakt regels bewaakt. “Zou jij die taak op je willen nemen?”



Nadat ik de twee eerste woorden van mijn stelling heb uitgesproken, voel ik direct een paar felle tikjes op mijn  schouder. “Jij moet gaan staan”, fluistert  Sander me in mijn oor. Ik dank hem voor zijn oplettendheid. Deze regel hadden we immers afgesproken. Met een brede grijns zie ik hem groeien. Tevens  valt het me op dat zijn betrokkenheid met de minuut groter wordt. Na een tijdje corrigeert hij me nog een keer en voor ik het in de gaten heb staat Sander te debatteren alsof hij er voor doorgeleerd heeft. Een prachtig debat volgt.

Dennis Oomen